Author: Shel

Piotrek biegł do do karetki ile sił w nogach. Morawska czekała na niego z kubkiem kawy w ręku, cały czas spoglądając na zegarek.
Spóźniłeś się. Oznajmiła, gdy zdyszany dobiegł na miejsce.
Ile?
Minutę…
No to to jeszcze nie jest spóźnienie… Powiedział, łapiąc oddech.
Wylatujesz.
Co? No chyba żartujesz…
Czy ja o czymś zapomniałam?
Nie rozumiem… odrzekł zdezorientowany.
No nie przypominam sobie żebyśmy przechodzili na „ty”.
24 Es. Starsza kobieta zasłabła na chodniku przed supermarketem.
Podaj adres. Morawska przyjęła wezwanie.
Paderewskiego 1 A.
Przyjęłam, jedziemy.
Strzelecki, nie słyszałeś że jedziemy? Bierz Kubicką i do roboty.
No przecież ja już tu nie pracuje. Oznajmił.
Nie dyskutuj ze mną bo naprawdę cię zwolnię.
Ja pojadę. Wtrącił się Adam, stając przed Lekarką.
Ktokolwiek… jedziemy.
W drodze nikt do nikogo się nie odzywał. Piotr jechał ostrożnie, by nie dać nowej szefowej powodu do przyczepienia się.
No Strzelecki, od kiedy ty tak dobrze jeździsz? Zagadnęła go.
Przepraszam, nie rozmawiam w czasie jazdy. Odparł.
Nie wiem od kiedy… Morawska pokręciła głową.
Gdy dojechali na miejsce, przed sklepem zobaczyli zbiegowisko ludzi. Przedarli się przez tłum gapiów i odnaleźli swoją pacjentkę. Leżała zostawiona sama sobie, nieprzytomna.
Co tu się stało, dlaczego Nikt nic nie robi? Zdziwiła się Gabi i spoglądała na ludzi, którzy zaczęli się rozchodzić.
A bo to pijaczka jest…
Krzyknęła jakaś kobieta stojąca najbliżej.
Tak, i to upoważnia was wszystkich byście tak stali i się patrzyli? Oburzyła się Gabi.
Pani… tu spokojna dzielnica jest, nie miejsce na takich jak ta baba…
Dodała druga kobieta.
A czy ktoś z was od tej kobiety poczuł alkohol? Gabi zadała pytanie ale nikt nie odpowiedział.
No już Wszołek, Strzelecki… parametry… na zaproszenie czekacie?
Nie… Bo… pacjentka się obudziła… Adam odsunął się od kobiety, która otworzyła oczy i powoli wstawała.
Proszę pani, proszę nie wstawać… Piotr starał się wpłynąć na kobietę.
Zoooossstaw mnie paann… Kobieta wstała i kołysząc się w lewo i prawo chciała ominąć Ratownika.
Proszę pani proszę dać się zbadać. Nalegał.
Piotr, zostaw panią, widzisz że nic jej nie jest i naprawdę jest pijana.
Pani doktor, sama pani powiedziała że nie czuć alkoholu… Adam Stanął za kobietą.
Słuchajcie, jak przywieziemy pijaną kobietę na SoR to urwą mi głowę… próbowała bronić się Gabi.
Dobrze, w takim razie my zbadamy pacjentkę a pani doktor podpisze że odmówiła pomocy…
Piotr podał jej formularz.
Możesz nie robić cyrków Strzelecki?
Nie nie mogę… zachowujesz się nieodpowiedzialnie… i odpowiesz za to!
Ale ta kobieta jest po prostu wczorajsza… Gabi wzięła formularz i podpisała.
Świetnie, a teraz… Adam zaprowadź panią do karetki…
Piotr widząc że kolega sobie nie radził, bo starsza pani się wyrywała, pomógł koledze, i po chwili siedzieli już z nią w karetce. Gabi stała przed, z założonymi rękoma.
Ciśnienie 180 na 160. Puls 200… Proszę pani, proszę złapać moją dłoń i ścisnąć.
Kobieta chwyciła rękę Piotrka i ścisnęła.
Świetnie, a teraz to samo drugą ręką.
Tego już kobieta nie była w stanie zrobić.
A czuje pani to?
Dotknął jej lewej nogi.
Taa… szuje… Powiedziała, nie mogąc złapać oddechu.
A to? Dotknął drugiej nogi.
Njee… oznajmiła.
A może pani poruszyć tą nogą lub ręką?
Nie…
Mamy paraliż prawej strony, zaburzenia mowy… Ile widzi pani palców?
Zapytał pokazując jeden palec.
trzy…
I do tego zaburzenie widzenia. Adaś, co to oznacza?
Mi to wygląda na udar.
No mnie też… czyli pani doktor się pomyliła.
Dobra przestańcie się wydurniać, jedziemy, nie ma czasu. Morawska wsiadła do karetki.
No ale mówiła pani że…
Wszołek nie dyskutuj, ja tylko was sprawdzałam. Powiedziała.
Sprawdzałeś nas? Na pewno… po prostu nie rozpoznałaś objawów… jakbyśmy nic nie zrobili to byś miała tą kobietę na sumieniu.
Panie Strzelecki, przypominam że nie przeszliśmy na ty…
Po kilku minutach byli już w szpitalu. Kobieta została oddana pod opiekę specjalisty. Ratownicy dowiedzieli się że mało brakowało a nie byłoby kogo ratować.
Piotr stanął koło Gabi, w ręku trzymał podpisany przez nią formularz.
I co ja mam teraz z tym zrobić?
Rób co chcesz… Spojrzała się na niego groźnie.
Piotr! Wszędzie cię szukam!
Wiktor podbiegł do niego.
Co się stało?
Martyna jest na prześwietleniu…
co? Jak to? Zdziwił się.
Noga zaczęła ją boleć coraz bardziej, podejrzewam że za szybko wróciła do karetki, przeforsowała się… Wiktor odchrząknął i zwrócił uwagę na teczkę w jego ręce.
Co tam masz Piotr?
Nic… znaczy później, ja… muszę do niej iść.
Mówił splątany, ze strachu o ukochaną, przekazał teczkę Gabi i pobiegł do Martyny.
To co tam jest? Wiktor popatrzył na zdziwioną Morawską.
A nie wiem… Odparła i podarła teczkę z papierami.
Rozumiem…
Banach nie wierzył jej ale nie nalegał na odpowiedź.

Piotr szybko znalazł Martynę, była już po badaniu i leżała na sali.
Martynka… co się stało… czemu mi nie powiedziałaś że boli cię noga…
Usiadł obok niej na łóżku zmartwiony.
Oj Piotruś… bo miałam już dość siedzenia w domu… tęskniłam za pracą… ale chyba się przetrenowałam.
Spuściła wzrok.
Co mówią lekarze?
Nic… musieli nastawić i… mam zakaz biegania… pracowania i… wszystkiego bo źle się zrośnie…
Martynka, mówiłem ci… – ujął jej twarz w ręce i pocałował namiętnie.
Odpoczywaj, a ja muszę rozprawić się z Morawską.
Co? Co ty wymyśliłeś? Zdziwiła się.
Zobaczysz… już niedługo się z nią pożegnamy. Oznajmił i wybiegł z sali.
Morawską znalazł stojącą przed szpitalem.
I co, koniec zabawy? Powiedział z uśmiechem.
Nie wiem o czym mówisz?
No jak to nie wiesz… to Wiktor cię nie podał do góry za twój błąd?
Patrzył na nią niepewnie.
Nie… a za co?
Wzruszyła ramionami i odgarnęła blond włosy do tylu.
Przecież dałem mu pismo podpisane przez ciebie, że odmówiłaś udzielenia pomocy pacjentce!
Nie przypominam sobie… a Doktor Banach żadnego PIsma nie dostał…
Strzelecki przypomniał sobie, że przez przypadek teczkę podał Gabi, zamiast Wiktorowi.
Cholera jasna! Jak mogłem to spieprzyć…
No widzisz… także będziesz musiał się ze mną jeszcze trochę pomęczyć, bo przez swoją własną głupotę nic mi nie udowodnisz.
Gabi uśmiechnęła się i zostawiła wściekłego Piotra przed szpitalem.

Jak się czujesz Artur? Lidka weszła do domu Góry i położyła zakupy w kuchni.
A jak mam się czuć… w stacji panoszy się jakaś baba, a ja… ja przez jakiegoś durnego żółwia jestem uziemiony w domu. Artur westchnął ciężko.
Nie przesadzaj doktorku… zrobię ci pyszny rosołek i zaraz będzie ci lepiej.
Chowaniec… mój rosołek jest najlepszy, pamiętaj o tym.
Twój to jest przesolony… ja się dziwię że od nadmiaru tej soli to jeszcze chory nie jesteś.
Lidka czy możesz się nie wyzłośliwiać?
Ale ja się nie wyzłośliwiam. Ja po prostu się martwię o twoje zdrowie. Lidka podeszła do Artura i położyła mu rękę na ramieniu.
No dobrze, dobrze… Przepraszam… ja już po prostu nie mogę znieść tego że tu siedzę cały czas sam…
Nie jesteś sam, przecież ja cię odwiedzam… a dzisiaj jeszcze zapowiedział się Piotrek z Adamem.
No i jeszcze ich mi tu potrzeba… Westchnął.
No wiesz… wszystkim w stacji ciebie brakuje.
Jakoś nie wierze… wiem że nie jestem idealnym szefem.
No nie jesteś, ale Gabi jest sto razy gorsza od ciebie… bardziej przestrzega regulaminów i ustawia wszystkich po kątach.
Oj Chowaniec, Chowaniec, może ktoś was w końcu nauczy porządku. Skoro ja nie umiałem… to może ona…
Artur wyciągnął się wygodnie na kanapie.
Ty sobie chyba żartujesz… musisz szybko wrócić, bo obiecuje ci… że ja jako pierwsza złoże wypowiedzenie…
Lidka spojrzała się na niego z wyrzutem, a on uśmiechnął się.
No nie wiem kiedy wrócę… może za pół roku… ten żółw zniszczył mi życie…
Doktorku nie zachowuj się jak dziecko, masz tylko złamaną nogę, tylko w jednym miejscu, szybko się wszystko zrośnie i wrócisz do nas… chociaż jak tak będziesz to rozwlekać to ja nie wiem czy będziesz miał do kogo wrócić…
Lidka wstała i poszła do kuchni robić rosół.
Artur po 25 minutach zasnął i zaczął chrapać. Lidka okryła go kocem i lekko pogłaskała go po głowie. Patrzyła się na niego przez chwile i wróciła do kuchni.
Przeglądała szafki w poszukiwaniu przypraw i makaronu do rosołu, poddała się i szybko wyskoczyła do sklepu, zostawiając gotującą się w garnku kurę.
Artur… obudź się, zrobiłam rosół. Oznajmiła i postawiła na stole przed nim miskę z zupą.
O… dziękuję… Powoli się podniósł i jęcząc jak zarzynany zwierz usiadł przy stole.
Na prawdę aż tak cię boli? Zdziwiła się Lidka.
No a co ty myślisz…
Artur wziął do ust łyżkę zupy.
Łapczywie wciągał jedną łyżkę za drugą.
Artur wolniej bo się udławisz…
No to przecież jesteś ratownikiem medycznym… wiesz jak kogoś uratować. Zaśmiał się.
Ale powiem ci Chowaniec źe ten rosołek z całej kury jest całkiem niezły… oczywiście nie tak dobry jak mój… ale spokojnie, jak będziesz u mnie częstym gościem to jeszcze się nauczysz.
Artur, ja cię lojalnie uprzedzam, że nie będę codziennie gotować ci obiadków. Oburzyła się Lidka.
Cho… cho… – Artur chciał coś powiedzieć ale dostał nagle kataru.
Na zdrowie…
Dzie…dziękuje…a… psik… psik… psik… Co ty Chowaniec! Kilo pieprzu tam dodałaś…
Na zdrowie… Lidka podała mu chusteczkę.
Cho… Chowaniec… pomóż mi wstać… szybko!
Się robi. Kobieta objęła Artura w pasie i podniosła do góry. Artur wziął kule i najszybciej jak mógł popędził do łazienki.
Lidka nie rozumiała o co chodzi, stała i patrzyła się na toaletę z której dało się słyszeć wrzask Artura.
Doktorku, w porządku?
Nie! Chowaniec… masz zadanie specjalne… musisz… musisz…
No wysłów się, co muszę…
Musisz… znaleźć mi dolne części garderoby.
Co ty bredzisz…
Zdziwiła się.
No ja nie żartuje… Dalej Chowaniec… proszę…
Lidka poszła i zaczęła przeglądać szafę i szuflady, znalazła majtki i spodnie i stanęła przed łazienka.
No mam…
No to daj…
No ale musisz otworzyć, przecież nie wrzucę ci ich przez zamknięte drzwi…
Dobra… ale zamknij oczy…
Serio? Myślisz że nie widziałam w swoim życiu faceta na kiblu…
Swojego szefa, na pewno nie widziałaś.
Nie jesteś jak na razie moim szefem…
Chowaniec zamknęła oczy a Artur otworzył drzwi.
Góra zabrał od niej swoje rzeczy.
A… Artur… co tak cuchnie…? Zdziwiła się gdy zamknął drzwi.
Nie pytaj… mały wypadek przy pracy…
Z łazienki dało się słyszeć odgłosy rozwolnienia.

Po 15 minutach Góra wyszedł z toalety, był blady i trzymał się za brzuch.
Lidka… ja nie wiem co ty dosypałaś do tego rosołu…
O boże… Artur… ty… widziałeś się w lustrze?
No jakoś nie miałem czasu się przeglądać. Odparł, odkładając kule i siadając na kanapę.
Masz czerwone plamy na twarzy…
Nie przesadzaj, trochę swędzi ale to nic takiego… a… psik!
Artur… czy ty jesteś na coś uczulony? Spytała, ale nie uzyskała odpowiedzi, Artur zaczął obficie wymiotować na swoje nowo przebrane spodnie.
Doktorku, co się dzieje… zaraz chwila… biegunka… wymioty… wysypka… te wszystkie objawy coś łączy, ale co…

Lidka nie czekała dłużej, zadzwoniła po karetkę.
Halo, Ruda, tu Lidia Chowaniec! Potrzebuje Karetkę do domu Doktora Góry…
Rozumiem, a co się dzieje?
Wymioty, biegunka… chyba go… otrułam… Powiedziała trzęsącym się głosem.
Dobrze, już wysyłam 21 Es, Lidka, monitoruj sytuację.
Jasne.
Rozłączyła się i podeszła do Artura który nadal ostro wymiotował.
Artur… musisz mi powiedzieć… na co jesteś do jasnej cholery uczulony…
Lidka ja… umieram… wykrztusił pomiędzy wymiotami.
Przestań pieprzyć! Tylko mów…!
G… gluten… ale tu nie było nic…
o cholera! Krzyknęła.
Trzymaj się doktorku, wszystko będzie dobrze…

Lidka nie zdążyła nic więcej powiedzieć, Artur zemdlał na kanapie.
Przerażona w oczekiwaniu na karetkę, zdjęła go na podłogę i sprawdziła parametry.
Puls szalał, oddech był szybki i spłycony, zauważyła obrzęk warg.
Szybko wstała i zaczęła szukać apteczki.
Co się tu dzieje? Lidka? Artur?
Do domu wpadł Wiktor z Piotrem i Martyną.
Martyna Piotr, parametry, Lidka, co wziął?
Wpada we wstrząs… zróbcie coś… podajcie mu adrenalinę… szukałam ale nie ma…
Lidka spokojnie… powiedz od czego to się mogło stać.
Doktorze, mamy obrzęk języka i ust, nie miarowy oddech, puls skacze…
Martyna 3 jednostki adrenaliny i do karetki. Cały czas monitorujcie jego oddech… może będzie trzeba go zaintubować.
Wiktor ja go otrułam…
Lidka zaczęła płakać.
uspokój się, jesteśmy tu, na pewno nic mu nie będzie… powiedz co mu dałaś…
Nie powiedział mi że ma uczulenie na ten pieprzony gluten…
Wiktor złapał ją za ramiona.
Posłuchaj mnie, to nie twoja wina… powinien ci powiedzieć… wyjdzie z tego, to jeszcze go za to opieprzysz.
Doktorze gotowe, jedziemy. Powiedział Strzelecki i wszyscy skierowali się do karetki.
Mogę jechać z wami?
Możesz Lidka, wsiadaj z Martyną.

Przyjechali do szpitala, odstawili Artura na Sor, i wszyscy czekali na jakiekolwiek wieści.
Boże co ja zrobiłam… nigdy sobie tego nie wybaczę…
Lidka chodziła w kółko.
Spokojnie, Góry diabli nie biorą. Zażartował Piotrek.
Nie pocieszyłeś mnie jakoś…
Lidka, uspokój się… Piotrek ma racje, na pewno nic mu nie będzie.
Pewnie tak, ale ja nie wiem jak mu spojrze w oczy…
Lidka, mówiłem ci że to nie twoja wina… to Artur nikomu nie powiedział o swojej przypadłości. Wiktor podszedł do niej i przytulił ją. Wtuliła się w niego i starała się uspokoić.
Drzwi otworzyły się i stanęła w nich doktor Agata Woźnicka.
Co z nim? Spytała Martyna.
Spokojnie, na szczęście udało nam się go uratować, jego życiu już nie zagraża niebezpieczeństwo. Przewieziemy go zaraz na sale.
Czy możemy go zobaczyć?
Możecie Piotr, ale tylko na chwile… jest jeszcze słaby.
Dzięki Agata. Powiedział Wiktor i wypuścił z objęć Lidkę.

Artur został umieszczony na jednoosobowej sali. Wszyscy stali przed nią i przygotowywali się do wejścia.
To kto pierwszy idzie go opieprzyć? Zapytał strzelecki , gdy Lidka już otwierała drzwi.
Weszła do środka i zamknęła drzwi. Stanęła przed łóżkiem Góry i wpatrywała się w niego z wściekłością.
Ty kretynie! Rzuciła.
Mi też miło cię widzieć.
Zaraz zobaczysz jak mi miło… ja ci pokażę… zaraz będziesz w jeszcze cięższym stanie, niż zanim cię tu przywieźliśmy! Podeszła do niego bliżej i usiadła na jego łóżku.
Lidka ja… przepraszam, nie wiedziałem że tak to się skończy…
Masz szczęście że tylko tak to się skończyło… Wiesz jak się o ciebie bałam!
Przytuliła się do niego mocno. Artur objął ją i wdychał kwiatowy zapach jej szamponu do włosów.
Pięknie pachniesz… powiedział.
Lidka rozpłakała się.
Nigdy więcej masz niczego przede mną nie ukrywać! Rozumiesz!
Mówiła przez łzy, nadal wtulona w niego.
No już dobrze, dobrze… następnym razem napisze ci wszystko na co mam uczulenie i nie tylko i powieszę na lodówce, jak przyjdziesz mi gotować.
Gotować? Już nigdy nic ci nie ugotuje… Powiedziała i próbowała się uśmiechnąć.

Wiktor i reszta ekipy czekali na zewnątrz.
Myślicie że już go zabiła?
Piotruś… No coś ty… Pewnie teraz ją przeprasza na kolanach. Odpowiedział koledze Banach.
Ja nie wiem… wy mężczyźni to jesteście tacy niedojrzali… przez takie sytuacje, rozwija się uczucie.
Uświadomiła kolegów Martyna.
Ech, zaraz sprawdzę… Piotr podszedł do drzwi i lekko je otworzył. Zobaczył Lidkę, która leżała w łóżku obok Góry.
Już się napatrzyłeś? Martyna zamknęła drzwi.
No… tego się nie spodziewałem… odrzekł.
Bo widzisz Piotruś… to po prostu miłość…
Martynka, ja nie wiem czy doktor Góra kocha coś poza paragrafami, zasadami i ciasteczkami…
Najwyraźniej mało znasz naszego doktorka. Wtrącił się Wiktor.
A wy co tu tak stoicie? Podeszła do nich wściekła Gabi.
Pani doktor my właśnie zdaliśmy pacjenta. Próbował tłumaczyć się Piotr.
Strzelecki, o ile mi wiadomo, waszym pacjentem był Góra… i jesteście wolni od pół godziny! Kto ma za was jeździć na wezwania… i gdzie jest Chowaniec! Zaczyna dyżur za 5 minut!
Pani doktor, spokojnie, jeszcze nie dostaliśmy wezwania, a Lidka ma dzisiaj wolne.
Banach stanął pomiędzy Gabi a Piotrem i Martyną.
przepraszam doktorze, ale ja sobie nie przypominam, bym dawała jej wolny dzień.
To wyjątkowa sytuacja, papierek doniesie pani później.
No to chyba jakiś żart! Morawska ominęła wszystkich i weszła do sali Góry.
Chowaniec! Natychmiast na dyżur.
Lidka poderwała się z łóżka Artura i patrzyła z niedowierzaniem na Gabi. Artur obudził się i był gotów na konfrontacje z nową szefową..
Biorę dzisiaj dzień wolny. Oznajmiła spokojnie Lidka.
Słucham? To kto ma za ciebie jeździć dzisiaj?
Morawska patrzyła się na nią z niedowierzaniem.
Pani doktor, przepraszam że się wtrącę, ale… każdy pracownik ma prawo do dnia wolnego.
Doktorze Góra, niech pan się nie wtrąca, pan jest teraz pacjentem a nie lekarzem i nie ma pan prawa decydować o moim grafiku.
Pani doktor, radzę pani przystosować się do zasad działania stacji i do ludzi którzy tam pracują bo inaczej… to ciężko to widzę. Pani Chowaniec dzisiaj zostaje ze mną, jak ma pani z tym problem… to proszę oddać władzę Wiktorowi.
Jest pan bezczelny! Morawska oburzyła się i wyszła z sali.
Artur, ona jest…
Chora na głowę… chyba ma uczulenie sama na siebie. Wtrącił się w słowo Góra.
I co? Nic pani jak widać nie uzyskała? Uśmiechnął się Piotrek.
Strzelecki, nie denerwuj mnie… bo przejmiesz obowiązki pani Chowaniec.
Jak będę jeździł na wezwania z panią doktor to… biorę już teraz, to będzie dla mnie prawdziwy zaszczyt.
Piotr starał się zachować powagę, w odróżnieniu od Martyny, która odwróciła się i zaczęła się śmiać.
Grabisz sobie i działasz mi na nerwy… jeszcze zobaczymy czy będzie tak miło i przyjemnie…
Morawska odwróciła się i odeszła.
Strzelecki, za 5 minut widzę cię w 24 Es… jak nie, to się pożegnasz z pracą.
Dodała i wyszła.
No to Piotrek masz problem… będziesz musiał się rozdwoić… zażartowała rozbawiona Martyna.
Spokojnie, idź, przywołam do nas Adama.
Dzięki doktorze.
Strzelecki spojrzał na zegarek, ucałował Martynę i szybko pobiegł do nowej szefowej.
Zapowiada się jeden z najgorszych dyżurów na świecie, albo ja zabije ją albo ona mnie.

Czy w końcu moźemy porozmawiać? Młoda pani psycholog pochyliła się nad łóżkiem Zosi.
Nie! Krzyknęła i zasłoniła twarz rękoma.
Zosia, wiesz że im dłużej odmawiasz terapii, tym dłużej tu zostaniesz?
Mam to gdzieś, ja nie chcę tu być. Nienawidzę was wszystkich!
Zosiu… spokojnie, porozmawiajmy, postaram ci się jakoś pomóc. Kobieta usiadła na łóżku przy Zosi.
Po co pani chce ze mną rozmawiać… przecież jestem pieprzoną alkoholiczką… Mój ojciec specjalnie mnie tu oddał… chciał się mnie pozbyć, by prowadzić swoje idealne życie!
Czyli mam rozumieć że nie chcesz zobaczyć swojego braciszka?
Zosia podniosła głowę i od razu jej twarz spogodniała.
Co? Czyli Ania już urodziła… Ale to o miesiąc za wcześnie.
Zdziwiła się.
Spójrz, twój tata dzisiaj mi to wysłał dla ciebie. Nie chciał z tym czekać aż przyjdzie.
Zosia wzięła telefon kobiety do ręki i patrzyła na małą istotkę zawiniętą w koc.
Jaki piękny… a jak… jak się nazywa?
Franek.
Jest piękny… może pani… przekazać gratulacje ode mnie… W jej głosie dało się słyszeć wzruszenie.
Sama możesz to zrobić. Powiedziała, wzięła swój telefon i zadzwoniła do Banacha.
Ale przecież ja nie powinnam…
Zosiu, uznajmy że to część terapii.
Kaja dała dziewczynie telefon i wyszła z jej sali.
Cześć Tato… tu Zosia…
Zosia? Kochanie, co się stało że dzwonisz, myślałem że nie moźna mieć tam telefonu. Zdziwił się Wiktor.
Bo nie można, ale pani psycholog pozwoliła mi zadzwonić po tym jak pokazała mi zdjęcie Frania. Jest cudowny.
Tak to prawda, jest tak samo piękny jak ty kiedy byłaś dzieckiem.
A jak się czuje Ania?
Jestem teraz u niej w szpitalu… znaczy nie wychodziłem z niego od wczorajszego porodu… Ania śpi, ale przekaże że dzwoniłaś.
Przekaż. Zosia uśmiechnęła się.
A jak ty się czujesz kochanie?
Sama nie wiem… chciałabym już stąd wyjść… Powiedziała zrezygnowana.
Wiem słoneczko, ale jeszcze nie możesz.
Zosiu, już czas. Kaja weszła do sali i pogoniła ją gestem ręki.
Tato… muszę kończyć.
W porządku, przyjadę tak szybko jak się da. Kochamy cię.
Ja was też…
Rozłączyli się, a Zosia oddała telefon.
Bardzo Pani dziękuje.
Nie ma za co. Przestań z tą panią… Kaja jestem. Wyciągnęła rękę w jej stronę.
Zosia. Podała jej rękę.
To co, może pójdziemy na spacer? Na tyłach ośrodka jest śliczny park? Kaja pokazała widok za oknem.
No… może… najwyższy czas się stąd ruszyć… Dziewczyna wstała, narzuciła na siebie bluzę i obie wyszły.

Usiadły na ławce i chwile patrzyły na siebie w millczeniu.
Jesteś bardzo piękną kobietą.
Dziękuje… ale ja tak w całe nie uważam. Zosia pokręciłam przecząco głową.
Dlaczego tak nie uważasz?
Bo jestem… zwyczajna… nic we mnie wyjątkowego i wspaniałego… nikt mnie nie uważa za taką, No może poza… Urwała i spojrzała się na swoje nogi.
Poza Aleksem? Kaja dotknęła jej ramienia.
Skąd wiesz jak on ma na imię… znaczy miał…
Zosia wyraźnie posmutniała.
Twój tata mi mówił… przepraszam, nie chciałam by zrobiło ci się przykro…
Nie. Nic nie szkodzi… muszę w końcu zacząć normalnie o nim rozmawiać.
Znowu spojrzały się na siebie, a Zosia poczuła, że może kobiecie zaufać.
To co się stało… ja nie wiem… nie potrafię jeszcze o tym mówić.
Spokojnie, mamy dużo czasu… Nie każe ci opowiadać o wszystkim już teraz.
Ja tylko chciałam by ktoś mnie pokochał, chciałam być dla kogoś ważna… tak jak Ania jest ważna dla mojego taty… Na mojej drodze pojawił się Aleks… i byłam taka szczęśliwa. A teraz… a teraz to już nic nie ma sensu.
Mówiła a łzy spływały jej po policzkach.
Zosiu, zapewniam cię że jeszcze kiedyś znajdziesz kogoś kto tak cię pokocha.
Skąd wiesz? Popatrzyła się zapłakanych oczami z niedowierzaniem.
Bo jesteś młoda i taka śliczna, na pewno kogoś. Iedługo poznasz.
A… ty… masz kogoś? Zagadnęła Zosia.
Ja nie… mężczyźni mnie nigdy jakoś nie interesowali.
Jak to? Zdziwiła się.
Od zawsze wiedziałam, ze jestem inna niż wszystkie moje koleżanki… od zawsze wiedziałam że bardziej podobają mi się kobiety.
Zosia odsunęła się gwałtownie.
Nie bój się… to nic strasznego zakochać się w kobiecie. To przyjemne uczucie.
Ja nigdy nie…
Jąkała się i zaczęła się bać tej znajomości.
Nie bój się… przecież niczego nie sugeruje. Kaja przesunęła się bliżej.
A czy… czy związek z kimś tej samej płci jest taki sam jak z mężczyzną? Zapytała niepewnie.
Wiesz… nie wiem… nigdy nie byłam z mężczyzną, więc nie mam porównania.
To brzmi strasznie absurdalnie… nie mogłabym całować się z kobietą…
Mówisz tak, bo nigdy tego nie próbowałaś.
No bo… nie miałam okazji… Wykrztusiła.
Pokaże ci… Kaja przesunęła się do niej jeszcze bliżej, wzięła jej twarz w swoje ręce i spojrzała jej w oczy.
Zosiu, jeszcze możesz się wycofać.
Nie chce… chce spróbować. Oznajmiła i ich usta złączyły się w namiętnym pocałunku.
Po kilku sekundach ich usta rozłączyła się
No, i jak było?
Sama nie wiem… inaczej…
No dobrze, to na dzisiaj dość przyjemności, czas zabrać się do pracy młoda damo. Powiedziała Kaja i zabrała Zosię do jej sali by przeprowadzić z nią pierwszą część terapii.

Wiktor po rozmowie z Zosią, postanowił zobaczyć jak czuje się Franek. Zrobiono mu badania i jak na wcześniaka, trzymał się zaskakująco dobrze. Nie Budząc Anny wyszedł z jej sali.
Doktorze! Usłyszał za sobą znajomy głos.
Marcin? Co ty tu robisz… Zdziwił się na widok kolegi.
Przywieźliśmy pacjenta z doktor Morawską.
Ach tak… i jak się jeździ z nową panią doktor?
Proszę cię… nie wiem z której choinki urwała się ta babka…
ciiszej, ściany mają uszy. Uświadomił kolegę Banach.
No tak, zapomniałem że wiedźmy wszystko słyszą. Po tych słowach oboje się zaśmiali.
No już już, spokój… nie może być przecież taka zła. Wiktor zastanawiał się przez chwilę.
Marcin, może chcesz iść ze mną do Franka?
Serio? Bardzo chętnie. W stacji tylko o tym dzisiaj gadają. Mężczyzna ochoczo pokiwał głową, i obaj udali się na oddział noworodkowy.
Cicho weszli do sali pełnej dzieci w inkubatorach. Przy niektórych siedzieli zatroskani rodzice, lub pielęgniarki.
Wiktor podszedł do inkubatora w którym powinno leżeć jego dziecko, jednak ku jego zdziwieniu, Franka tam nie było.
Przepraszam, gdzie jest mój syn. Skierował się w stronę pielęgniarek.
No jakto gdzie, powinien być na swoim miejscu. Odrzekła oschle jedna z kobiet.
No ale jak się pani przyjrzy… to jego miejsce jest puste.
O cholera! Musiałyśmy pomylić dzieci. Zorientowała się druga.
Jak to pomylić? Wtrącił się Marcin.
No… bo jedno dziecko zostało dziś zabrane do domu i…
i zamiast prawidłowego dziecka, zostało zabrane moje, które nie powinno być stąd zabierane?!
Banach zaczerwienił się ze złości.
ja przepraszam, ja nie wiem jak to się stało…
Wiktor nie chciał słuchać tłumaczenia tępych pielęgniarek i poszedł szukać lekarza.
Znalazł go w szpitalny, bufecie, przy spożywaniu obiadu, usiadł i ze stoickim spokojem, na jaki teraz było go tylko stać, wytłumaczył w czym jest problem.
Lekarz gwałtownie wstał i wypluł na talerz to co właśnie przeżuwał.
Razem udali się sprawdzić kto ostatnio był wypisywany z oddziału.
Znaleźli, było to młode małżeństwo z dzieckiem.
Zadzwonili i poprosili by państwo wrócili do szpitala.
Pół godziny później, para przyszła. Kobieta trzymająca dziecko na rękach była wściekła.
Panie Banach, proszę się przyjźeć, czy to pański syn?
Wiktor podszedł do kobiety i spoglądał na dziecko.
O czym pan mówi do cholery… to moja córeczka Lilka… dzisiaj zabraliśmy je stąd.
Jest pani tego pewna? Spytał Wiktor.
A czy pan myśli że nie poznałabym własnego dziecka?!
Spokojnie, ja tylko chciałem…
nie interesuje mnie co pan chciał! To pogwałcenie mojej i dziecka prywatności!
Kochanie, a może po prostu sprawdzimy? Wtrącił się mąż kobiety.
Sam przynosiłeś mi dziecko… czyli jak się pomyliłeś to cię zabije…! Rozwścieczona kobieta oddała dziecko lekarzowi, który poszedł za parawan sprawdzić płeć dziecka.
Wszyscy czekali w niepokoju.
Chłopiec. Najwidoczniej ktoś źle założył bransoletę z imieniem dziecka. Przepraszam w imieniu personelu, Panie Banach.
Lekarz oddał dziecko Wiktorowi.
nic nie szkodzi… dobrze, że tylko tak to się skończyło. Wiktor westchnął i przytulił swojego synka.
Jak pan mógł nie poznać że to nie jest pana córka? Spytał się roztrzęsionego mężczyzny Marcin.
Panie… dla mnie wszystkie te dzieci wyglądają tak samo… oznajmił drżącym głosem.
To w takim razie, gdzie nasza Lilka? Spytała nerwowo kobieta.
Proszę chwilę poczekać, na pewno się znajdzie. Starał się uspokoić ją lekarz.

Wiktor i Marcin wyszli z oddziału i stanęli na zewnątrz. Banach z nerwów odpalił papierosa.
To było całkiem zabawne. Marcin uśmiechnął się pod nosem.
Oszalałeś. Pogadamy jak tobie zaginie dziecko.
Oj nie mówię o tym, tylko o tym, że nie potrafili rozpoznać swojego dziecka.
No może to i trochę nawet zabawne… ale… nie mów o niczym Annie, nie chcę jej niepotrzebnie denerwować.
W porządku.

Wiktor wszedł do domu, roześmiany od ucha do ucha. Anna stała w przedpokoju i bacznie go obserwowała.
Coś się stało? Spytała.
Nie uwierzysz… Wiktor podszedł do niej i wziął ją na ręce. Obkręcił się z nią parę razy, postawił na równę nogi i mocno przytulił.
Doktorze Banach, jako pana lekarz… śmiem twierdzić że jest pan chyba pod wpływem jakichś rozweselających substancji psychoaktywnych.
Anka… nie uwierzysz… dzisiaj w stacji odwiedził nas żółw.
Jaki żółw… Anna przyłożyła mu rękę do czoła.
Nie, nie masz gorączki.Wiktor, co ty brałeś…
Nic nie brałem… No Piotrek przywiózł dziś do stacji, żółwia Moniki…
No tak… i znowu ta Monika… Westchnęła ciężko.
Oj No już nie bądź o nią taka zazdrosna… przecież to tylko moja przyjaciółka…
Nie tłumacz się… ostatnio jak tylko coś się dzieje w twoim życiu, to tylko Monika i Monika…
Anka… proszę cię… Wiktor złapał ją za rękę, ale ta mu ją wyrwała.
Dobrze… skoro nie chcesz ze mną rozmawiać to ja wracam do stacji… Oburzony Wiktor odwrócił się i wyszedł z domu, czekał jeszcze chwilę, miał nadzieje że jego ukochana go zatrzyma… niestety się mylił.
Anna poszła do salonu, usiadła na fotelu i lekko masowała swój już duży jak na 8 miesiąc brzuch.
Poczuła jak dzidziuś ją energicznie kopie.
Wydała z siebie cichy jęk. Odczuwała ból, ale była szczęśliwa, że już za miesiąc na świat przyjdzie jej upragnione dziecko.

Wiktor wszedł do stacji, w której jeszcze trwały rozmowy na temat Moniki i jej żółwia. Nie chciał brać w nich udziału, więc schował się w szatni. Na szczęście cała stacja była już doprowadzona do porządku i było gdzie się ukryć.
Co pan tu… Oburzyła się Morawska, która przebierała się w szatni.
Yyy ja… przepraszam… Starał się wytłumaczyć, speszony Wiktor.
Stali przed sobą, Morawska, w samym staniku i czerwony ze wstydu Banach.
Doktorze ja… proszę się odwrócić…
Tak, ja… już idę… Wiktor odwrócił się i wpadł prosto na stojącą za nim Lidkę.
Chowaniec… yy… znaczy Lidka… co ty tu…
A co pan tu… z półnagą doktor Morawską… Zdziwiła się Lidka, dostrzegając zza pleców kolegi, ubierającą się Gabi.
Ja nic, znaczy my nic…
Czy możecie dać mi się ubrać w spokoju? Wtrąciła się Lekarka.
Tak, już idziemy. Lidka wyprowadziła z szatni, dalej zszokowanego Wiktora.
Nie ładnie doktorze… chyba doniosę Annie. Zaśmiała się Lidka.
Nawet się nie waż… Powiedział całkiem poważnie Wiktor.
Okej okej… tylko żartowałam.
24 es… dało się słyszeć głos Rudej.
24 es zgłaszam się. Potwierdziła Gabi.
Wypadek drogowy. Zderzyły się dwa samochody osobowe przy ulicy Dekerta i Samotnej. Policja już tam jedzie.
Ilu jest poszkodowanych?
Nie wiem.
Okej, przyjęłam. Pani Chowaniec, wołaj Adama i jedziemy.
Lidka popatrzyła się z niedowieżaniem na nową szefową… zaczęła się zastanawiać czy Góra nie zostawił jej jakiejś listy, jak, co ma robić… tylko on tak na nią mówił… w jego ustach brzmiało to tak cudownie… w ustach Gabi, tak beznadziejnie, że miała ochotę zwymiotować na jej buty.
No co tak się patrzysz… ruchy Chowaniec… Pogoniła ją Morawska.
Po chwili cała trójka była już w karetce i dojeżdżali na miejsce wypadku.
Gabi jako pierwsza wyleciała z karetki i od razu zaczęła rozstawiać wszystkich po kątach.
Chowaniec, Wszołek… sprawdžcie tam, ilu jest poszkodowanych a ja porozmawiam z policją.
No tak, najgorsza robota zawsze my… prawie jak Góra. Westchnął Adam i zaczął badać starszego mężczyznę.
Nie przesadzaj… Góra by tak nie zrobił… Lidka podeszła do leżącej nieprzytomnej kobiety.
Pan ma tylko złamana nogę… podam leki, usztywnie i zawieziemy pana do szpitala jak nie będzie bardziej poszkodowanych. A jak u ciebie Lidka?
Kobieta nie żyje… Powiedziała smutno, wstając z kolan. Sprawdzę jeszcze czy wyciągnęli kogoś z tych roztrzaskanych samochodów.

Gabi podeszła do dwóch funkcjonariuszy stojących z młodym mężczyzna.
Dzień dobry, doktor Gabriela Morawska, chciałam się dowiedzieć, ile jest poszkodowanych?
Starszy sierżant Monika Zawadzka… tam jest dwójka, w samochodzie jeszcze dwójka… ale musimy ich najpierw wyjąć.
To na co czekacie? Zdziwiła się.
Może na straż pożarną pani doktor… Zawadzka spojrzała się na nią.
A to sami nie potraficie ich wyciągnąć… Pokaże wam jak to się robi… Morawska ominęła policjantów i podeszła do samochodu, którego drzwi były zablokowane przez drugi samochód.
Proszę tego nie dotykać… Zawadzka podbiegła i odciągnęła ją od miejsca wypadku.
Nie dotykaj mnie kobieto… Gabi krzyknęła i wyrwała się policjantce.
Lidka… Adam… przetłumaczciem swojej koleżance, że utrudnia nam pracę bawiąc się w bohaterkę.
Pani sierżant wybaczy ale to jest nasza nowa szefowa a nie koleżanka… Sprostowała Lidka.
To jakaś trochę niezrównoważona… Dodała Monika pod nosem.
Coś ty powiedziała? Oburzyła się Gabi.
To co słyszałaś… Monika machęła ręką i odeszła.
Gabi nie dała za wygraną starała się wydostać pozostałą dwójkę z samochodu.
Niech się pani odsunie! Za plecami usłyszała męski głos. Odwróciła się i zobaczyła za sobą trzech strażaków.
Jasne… powiedziała zrezygnowana i odeszła.
No widzi pani… mówiłam że zajmą się tym profesjonaliści. Monika stanęła koło niej.
Ty się lepiej nie odzywaj…
nie wydaje mi się że przeszłyśmy na ty. Zawadzka skrzywiła się.
A mi się wydaje że pani posterunkowa chyba nie ma co robić… złapaliście już tego kto spowodował ten wypadek?
Po pierwsze to posterunkowym jest mój kolega, a ja jestem starszym sierżantem. A po drugie, jakby pani doktor się chociaż trochę zainteresowała tym co robią pani ludzie… to by pani wiedziała ze właśnie badają tego człowieka bo stracił przytomność…
Niech mnie pani nie poucza… Morawska podeszła do Lidki i Adama.
Jaka sytuacja? Spytała.
Mężczyzna ze złamaną nogą, trzy osoby nie żyją… i sprawca tego całego zamieszania który leży już w karetce. Oznajmił spokojnie Adam.
A… Aha, to na co czekacie! Jedziemy.
No czekaliśmy aż pani doktor skończy bawić się w superbohatera… powiedziała rozbawiona Lidka.
To nie jest śmieszne Chowaniec…
Po kilkunastu minutach byli już w szpitalu i zdawali pacjenta.

Annę obudziły silne bóle brzucha, kobieta zasnęła w niewygodnej pozycji na fotelu. Czuła się okropnie. Nie miała siły wstać. Wszystko ją bolało i miała ochotę krzyczeć z bólu.
Wiktooor! Zawołała, ale przypomniało się jej, że się pokłócili i pojechał do stacji. Spojrzała się na stolik obok fotela, zobaczyła leżący na nim telefon. Wyciągnęła rękę po niego, jednak był za bardzo oddalony by mogła go dosięgnąć. Przesunęła się w fotelu i spadając z niego na podłogę, zrzuciła telefon ze stołu. Wzięła go i tak leżąc zadzwoniła do Wiktora.

Załoga 24 es wróciła na bazę, Lidka i Adam opowiadali Piotrkowi o wyczynach nowej pani doktor i o tym jaki popis dała przy sierżant Zawadzkiej.
No to się chyba nie polubią. Zażartował Strzelecki.
No chyba nie, Monika to o mało jej włosów nie wyrwała… ciągnął Adam.
W całe się nie dziwię… tak samo byś zareagował jakby ci ktoś pracować nie dawał i udawał ze pozjadał wszystkie rozumy świata. Piotr poklepał kolegę po ramieniu.
Nagle w stacji rozdzwonił się telefon.
Lidka odbierz, to pewnie twój.
Zwariowałeś Adaś… taki przedpotopowy dzwonek to ma tylko doktor Banach… Chwilę się zastanawiała…
O cholera! A może to Anna… Poderwała się i podbiegła do telefonu.
No i co że Anna? Zdziwił się.
No Moźe rodzi… uświadomiła go.
Ha… halo… Ania?
Lidka w słuchawce słyszała tylko ciężki oddech kobiety i co jakiś czas głośny jęk.
Spokojnie, leż, soedź czy co tam robisz nie wiem… spokojnie… już jedziemy. Rozłączyła się i pobiegła do Banacha który palił papierosa przed stacją.
Doktorze… Anna rodzi!
Co ty gadasz Lidka… przecież jeszcze nie czas… Wiktor spojrzał się na nią pytająco.
Dzwoniła do mnie… znaczy do pana i… rodzi…
co?! Jedziemy! Banach jak poparzony biegł do karetki.
Co się dzieje doktorze? Zatrzymała go Morawska.
Anna… znaczy No moja zanna… rodzi…
I chcesz jechać odebrać poród? Wykluczone Wiktor. Ja pojadę.
Jak to? Zdziwiła się Lidka.
Chowaniec nie zadawaj pytań tylko wsiadaj.
Strzeeeeelecki jedzieeemy! Krzyknęła a Piotr od razu przybiegł i stanął obok Wiktora.
Jadę z Wami… powiedział zestresowany Wiktor i wsiadł do karetki.
Doktorze, to wbrew przepisom…
Pani doktor… czy może pani choć raz pomyśleć… jedziemy do porodu dziecka Wiktora… czym on szybciej się tam dostanie jak nie właśnie karetką… Powiedział Piotr odpalając karetkę.
Niech wam, będzie. Westchnęła i też wsiadła.
Pięć minut później wszyscy byli już w mieszkaniu. Wiktor podbiegł do leżącej na ziemi Anny.
Lidka, Piotrek, zestaw porodowy…
No ty chyba żartujesz… skrzywiła się Gabi.
Nie będziesz odbierał porodu we własnym domu… dodała.
Oczywiście że będę… jak masz z tym jakiś problem to zejdź mi z oczu…
ale… ech… w porządku, róbcie co chcecie.
Gabi odsunęła się na bok i patrzyła na wszystko, czekała tylko na to aż doktor Banach popełni jakiś błąd.
Wiktor… aaaaa! Jak boli!
Aniu… kochanie, już spokojnie… jestem tu… zrobimy to razem…
Po chwili dało się w całym domu słyszeć płacz dziecka.
Kochanie… mamy ślicznego chłopca. Wiktor pokazał Annie małe różowe zawiniątko.
Jak damy mu na imię?
Franciszek… powiedziała Anna i wzięła dziecko na ręce.

No dobrze, na nosze i do karetki dzieciaki.
Doktorze Banach… i co ja mam napisać w raporcie z wezwania…
To że moje dziecko urodziło się zdrowe, pani doktor, i poród przebiegał bez zarzutów bo mama była silna a ekipa ratowników zgrana.
I że dobrze się pani stało i patrzyło. Dodał do wypowiedzi Wiktora Adam.
Gabi nie skomentowała, wsiadła do karetki i wszyscy pojechali do szpitala.
Mały Franciszek Banach został zabrany na badania a później położony do inkubatora. Wiktor przedtem zrobił mu jeszcze zdjęcie by pokazać Zosi.

Kochanie… a… czy ty nie będziesz miał problemów… Spytała Anna, leżąc już na sali.
Jakich problemów? Zdziwił się.
No wiesz… że przyjechałeś i odebrałeś poród… przecież…
Spokojnie, doktor Morawska nie napisze w raporcie nic co mogłoby nam zaszkodzić, a nawet jeśli to kto by się tym przejmował. Wiktor podszedł do leżącej Anny i pocałował ją w czoło.
Aniu… jeszcze jedno… Przepraszam cię za Monikę… i za wszystko…
nie Wiktor… to ja cię przepraszam… to wszystko przez te hormony… uroiłam sobie że Monika jest lepsza… ładniejsza… No wiesz… jest młodsza, chudsza… nie ma wielkiego ciążowego brzucha…
Zapewniam cię że twój ciążowy brzuszek pociąga mnie bardziej niż cokolwiek u Moniki.
Pocałował ją w usta i położył się obok niej na łóżku.
Doktorze Banach…
Do sali weszła Gabi.
Wiktor poderwał się z łóżka tak gwałtownie, że prawie z niego spadł.
Tak…
Ja przepraszam… nie wiem co we mnie dzisiaj wstąpiło, najpierw ta awantura z jakąś policjantką… a potem ten poród… Morawska spojrzała się w podłogę.
Nie szkodzi… pierwsze dni w pracy bywają ciężkie. Wiktor uśmiechnął się do niej.
A i… Gratuluje ślicznego synka.
Dziękujemy. Odpowiedzieli zgodnie.
Gdy Gabi wyszła, Wiktor znów położył obok Anny.
Jeszcze żeby tylko Zosia wróciła… to będzie idealnie… Powiedział i oboje zasnęli przedtem wpatrując się jeszcze w zdjęcie ich małego szczęścia .

Tydzień później po traumatycznych wydarzeniach związanych z Zosią, Wiktor i Anna postanowili z bólem serca ale umieścić ją w ośrodku terapeutycznym. Mieli nadzieję, że tam pomogą jej pozbierać się i wyjść z nałogu picia alkoholu.
Tato… ja nie chce tu być…
Wiem kochanie… ale nie mamy innego wyjścia, my nie potrafimy ci pomóc… tutaj są specjaliści… Wiktor patrzył się na smutną córkę. Jemu samemu też było ciężko w tej sytuacji.
Zosiu… będziemy cię odwiedzać tak często jak to tylko będzie możliwe.
Wiem Aniu…
Chwile tak stali, trzymając się za ręce. Podeszła do nich wysoka kobieta, o rudych długich włosach.
Państwo Banach jak sądzę? Dzień dobry.
Tak… Wiktor podał rękę kobiecie.
Witam. Kaja wrocławska. Jestem psychologiem i będę miała zajęcia z państwa córką. Ty pewnie jesteś Zofia? Zwróciła się do dziewczyny.
Zosia… powiedziała cicho.
W porządku, Zosiu. Miło mi cię poznać.
Mi chyba nie… Odburknęła.
Zosiu… Nie bądź nie miła. Uspokajała dziewczynę Anna.
Spokojnie, spokojnie… jestem przyzwyczajona na takie pierwsze reakcje.
Czy możemy odwiedzać córke?
Tak panie Banach, raz w tygodniu przez pierwszy miesiąc a potem jak będą jakieś efekty, to dwa razy.
To ile ja tu będę siedzieć? Oburzyła się Zosia.
Tyle ile będzie trzeba… odpowiedziała kobieta, biorąc jej torbę.
Dobrze, musimy iść, nie martw się, pokażę ci wszystko co trzeba, poczujesz się prawie jak w domu. Zapewniła ją.
No właśnie… prawie… Zosia przytuliła się do Anny i Wiktora i ze smutną i zbolałą miną powlokła nogami za kobietą.
Zosiu, wszystko będzie dobrze. Powiedział Wiktor, patrząc na odchodzącą córkę. Anna wtuliła się w niego.
Ja nie wiem czy ona…
Aniu… spokojnie, Zosia wyjdzie z tego… poradzi sobie i będzie tak jak dawniej… Wiktor gładził ukochaną po głowie.
Ale czy na prawdę nie było innej możliwości?
Rozmawiałem z Moniką… poddała mi ten pomysł… więc czemu byśmy nie mieli spróbować.
No tak… jak Monika da jakiś pomysł to zawsze jest najlepszy…
Aniu, kochanie… niewyzłośliwiaj się, proszę…
wracajmy do domu.
Dobrze… westchnął.

Monika leżała w swoim łóżku, bolała ją głowa, ale nie wiedziała dlaczego, przecież wczoraj wieczorem nie była na żadnej imprezie, jak zwykle siedziała w pracy do późna. Tak to jest jak się nie ma życia prywatnego i trzeba oddawać się pracy w całości. Jednak jej to pasowało, nie narzekała na swoje życie.
Do jej łóżka podszedł żółw i wychylił swój łeb.
Tuptuś… co jest… Zawadzka podniosła się z łóżka i spojrzała na swojego współlokatora.
A No tak… przecież muszę cię nakarmić… sorry zapomniałam.
Wstała i poszła do kuchni, żółw leniwie i powoli polazł za nią.
Nasypała mu do miski i podeszła do lustra w korytarzu.
Boże jak ja wyglądam…
Tuptuś stanął koło niej i posmyrał ją łapką po nodze.
No tak wiem… jakbyś umiał mówić to pewnie byś mi powiedział, że w takim stanie w jakim się znajduje to żaden facet by na mnie nie spojrzał… już już, idę się ogarnąć.
Monika po rozmowie z Żółwiem udała się pod prysznic, ubrała się, umalowała i spóźniona popędziła do pracy, zapominając o zamknięciu drzwi od domu.
Żółw podszedł do uchylonych drzwi, łapą otworzył je szerzej i wyszedł.
Chodził tak chwile po mieście, jak to bywa, zwierzęta z małym rozumiem takim jak on, nie planował sobie tras i nie myślał gdzie dojdzie.
Mijał pojedynczych ludzi, patrzyli się na niego ale nie zbliżali się, bali się, bo niecodziennie po ulicach chodzi wyrośnięty żółw.

Dobrze doktorze… wiem że jestem spóźniony, już zaraz będę w stacji. Mówił do telefonu Piotrek, który właśnie wychodził ze sklepu. podszedł do swojego sportowego samochodu i rozejrzał się. Włosy na głowie stanęły mu dęba a zakupy wypadły z jego rąk na widok zwierzęcia, które spokojnie stało obok auta.
No nieźle… jak widać mój samochód przyciąga nie tylko kobiety. Zaśmiał się i pozbierał zakupy z ziemi.
Hej gościu… co ty tu robisz? Spytał żółwia, i patrzył się na niego jakby oczekiwał odpowiedzi.
A No tak… przecież ty nie mówisz… Nie możesz tu tak stać… ale nie mogę też cię odwieźć do schroniska… powiedział i zawachał się, czy żółwie też przebywają w schronisku.
Dobra nie ważne… na razie zabiorę cię do stacji… może Góra mnie nie zabije… a potem… a potem chyba pojedziesz ze mną do domu, Martynka się ucieszy, zawsze chciała mieć zwierzaka.
Piotr schylił się i wziął ostrożnie żółwia na ręce. Zwierz był tak duży że o mało oboje nie upadli. Schował go do bagażnika, niezamykając klapy, miał nadzieję tylko że nie zachce mu się z tamtąd wychodzić, podczas jazdy, bo wtedy nadawał by się tylko na zupę żółwiową, której swoją drogą, strzelecki nigdy nie jadł.

Piotrek… co to jest to coś co za tobą idzie? Spytała się Lidka patrząc na kolegę.
To żółw… oznajmił spokojnie.
Znalazłem go w środku miasta i postanowiłem zabrać. Dodał.
Oszalałeś? Jak Góra cię zobaczy… z resztą… dzisiaj u nas jest jakaś nowa babka… są razem w gabinecie i chyba się kłócą.
Jaka nowa babka? Mam nadzieje że nie na miejsce Martyny…
nie spokojnie… Wiktor miał iść na urlop po tych wydarzeniach z Zosią… ona miała przyjść na zastępstwo…
Świetnie… powiedział Piotr z sarkazmem.
To co pani Gabrielo… chyba się rozumiemy… szefem stacji zostaję ja, a pani pracuje tu do powrotu doktora Banacha z urlopu, bo w stacji musi być minimum dwóch lekarzy. Dało się słyszeć głos Góry, który właśnie wychodził ze swojego gabinetu, wraz z nową lekarką.
Doktorze Góra… zapewniam pana, że mi zostało odgórnie nakazane bym przejęła pańskie obowiązki jako szefa stacji… nie chcę ale… taki dostałam rozkaz. Powiedziała kobieta stanowczo.
Ale nie rozumiem dlaczego…
Dlatego że dopatrzyli się kupy błędów w pańskich działaniach i komisja musi to dogłębnie sprawdzić.
Jakiś błędów… ja nie popełniam błędów… oburzył się Artur.
Aaaaaaaa! Krzyknął potykając się o żółwia i przelatując przez niego.
Doktorze Góra, nic panu nie jest? Nie wiedziałam, że macie zwierzęta w stacji…
Zdziwiona Gabriela ominęła stworzenie i podeszła do leżącego i jęczącego z bólu Artura.
Strzeeeeeleckiiii… Chooooiwaaaanieeec… aaaaa!!!
Co się stało? Piotr i Lidka zerwali się i pobiegli do Góry. Gdy zobaczyli go leżącego… a obok niego spacerującego sobie w kółko żółwia, nie mogli przestać się śmiać.
Czy wy możecie być przez chwilę poważni… uległem wypadkowi… wzywajcie karetkę… y znaczy… No zróbcie coś… saturacja, ciśnienie…

No doktorze, brawo, jestem pełna podziwu że nawet w ciężkim stanie, potrafi pan radzić sobie ze swoimi ludźmi. Kobieta uśmiechnęła się do niego, ale Artur nie odwzajemnił tego.
Piotr i Lidka po chwili przetransportowali go na kanapę i opatrzyli mu złamaną nogę.
Doktorze, i tak trzeba pana oddać do szpitala. Stwierdziła Lidka.
Chowaniec… ty mi lepiej powiedz co tu robi ten chodzący kamień…
Doktorku, to nie kamień, to żółw… poprawił go Piotr.
Nie ważne, może to być nawet oponą samochodową, ale i tak nie powinno tego być w stacji… Góra ze złości wymachiwał rękoma.
Doktorze spokojnie, po pracy go zabiorę… powiedział Piotr, głaszcząc żółwia po skorupie.
Strzelecki… ja ci dam po pracy… Mówił przez zaciśnięte zęby.
Wiesz co oznacza teraz mój stan… Dodał pytająco.
Oznacza to, że zostanę tu na dłużej i chyba jednak przejmę za pana doktorze obowiązki szefa stacji.
Lidka spojrzała się na kobietę.
a kim pani właściwie jest? Spytała
A, przepraszam, nie przedstawiłam się… Doktor Gabriela Morawska.
Powiedziała i w tym samym momencie do stacji wszedł Wiktor.
Cześć dzieciaki, cześć Artur… Dzi… dzień dobry pani. Podszedł i podał rękę Morawskiej.
Pan to pewnie ten wspaniały doktor Banach? Spytała.
Nieprzesadzajmy z tym wspaniałym… ale tak… Banach.
Wiktor uśmiechnął się.
Miałam pracować tu w zastępstwie za pana ale…
Tak słyszałem. Wtrącił się jej w słowo.
Ale chyba z pańskiego urlopu nic nie wyjdzie.
A to czemu? Odchrząknął.
Pana kolega przegrał walkę z żółwiem. Dla dobra stacji ja przejmuje jego obowiązki a pan… No cóż… musi przełożyć urlop.
Jaką walkę? Z jakim żółwiem? Zdziwił się.
Rozejrzał się po pomieszczeniu i w kącie dostrzegł skorupę.
Tuptuś… co ty tu robisz chłopie… Banach podszedł do żółwia.
Wi… Wiktor… ty znasz te bestie? Artur popatrzył na nich.
Artur, to nie jest żadna bestia, to żółw starszej sierżant Zawadzkiej… co on tu robi?
No przyszedł…
Sam przyszedł?
No nie sam… ze Strzelekim…
Piotrek? Skąd go masz? Monika pewnie się martwi… Wiktor spojrzała je na nieco rozbawionego Piotra.
Chodził sobie po mieście, więc go zabrałem, bo mogło mu się coś stać. Powiedział Piotr.
Świetnie. Dobrze zrobiłeś, już dzwonię do jego właścicielki.
Wiktor wyciągnął telefon i poszedł do szatni.
Cześć Monika, jesteś w pracy… No to przyjedź do stacji… nie uwierzysz… No mówię ci że nie uwierzysz… mamy tu kogoś kto za tobą chyba tęskni… Nie nie ja…
Banach roześmiał się.
No twojego żółwia… nie zadawaj więcej pytań tylko przyjeżdżaj.

Monika wpadła do stacji kilkanaście minut później.
O matko… Tuptuś… co ty tu… jak ty tu…
Podbiegła do niego i objęła go mocno za szyje.
Piotr go znalazł na mieście. Powiedział Wiktor, przerywając tę romantyczną chwile.
Och dziękuje… nie wiem co bym zrobiła gdyby coś mu się stało… to jedyna bliska mi osoba jaką mam.
Powiedziała Zawadzka podchodząc do Piotra i całując go w policzek w ramach podziękowania.
Nie ma sprawy pani sierżant… a jak to się stało że wyszedł z domu? Zdziwił się Strzelecki.
Pewnie zapomniałam zamknąć drzwi…
Zawahała się i dodała:
Tuptuś, czy wybierając się na spacer, zatrzasnąłeś za sobą drzwi?
Wszyscy patrzyli się to na Monikę, to na żółwia.
No, to super. Dodała Zawadzka po chwili.
Pani sierżant! Chciałbym zgłosić napad.
Zawołał ją Artur, leżący nadal na kanapie.
Doktorku… daj spokój. Starała się powstrzymać go Lidka.
Co się stało, jaki napad? Monika podeszła do niego.
Ten żółw na mnie napadł… proszę go wsadzić…. Na długie lata…
Artur, ty chyba nie mówisz poważnie… uspokajała go Lidka.
Haha dobrze doktorze, gwarantuje panu, że Tuptuś sam nie opuści progu mojego domu, do końca życia… a życie przed nim jeszcze dłuuugie. Zaśmiała się Monika i zabrała żółwia do domu.

Obudziła się? Spytała Anna, wchodząc do kuchni.
Wiktor siedział przy stole z kubkiem kawy przed sobą.
Wiktor? Ta kawa jest już zimna… od kiedy ty tu siedzisz? Nawet nie zauważyłam jak wstałeś. Dodała, biorąc łyka jego kawy.
Nie wiem… spałem może godzinę… Martwię się o nią… nigdy w życiu nie próbowała alkoholu… nie w taki sposób…
Wiktor, spokojnie… Zosia nie Może się pozbierać po śmierci Aleksa… musimy być przy niej… na pewno wszystko dobrze się skończy.
Położyła mu dłoń na ramieniu.
Pójdę sprawdzić czy śpi…
Nie idź bo ją obudzisz… zrobię ci świeżej kawy.
Dziękuje kochanie, nie wiem co ja bym zrobił bez ciebie.
Zosia leżała na łóżku, nie chciała spojrzeć Ani i Ojcu w oczy po tym co zrobiła, wiedziała że ich zawiodła. Wstała i powoli się ubrała.
Wyszła z pokoju i skierowała się do kuchni, mając nadzieję że już poszli oboje do pracy.
Zosiu skarbie, jak się czujesz? Anna podeszła do niej i podała jej kubek wody.
Dziękuje… odpowiedziała niepewnie biorąc spory łyk.
To jak się czujesz moja panno? Wiktor popatrzył na nią.
Tato… ja… przepraszam…
Zosiu, ja wiem że jest ci ciężko, ale alkoholem niczego nie załatwisz… wiesz co poczułem widząc cię wczoraj… leżącą tak… bezwładnie na podłodze…
Wiem tato… przepraszam. Zosia wtuliła się w niego mocno.
Pójdę się przejść… świeże powietrze dobrze mi zrobi…
Może pójdę z tobą?
Aniu… nie musisz mnie pilnować… jestem juź duża…
Ale Zosiu nikt cię nie ma zamiaru pilnować… Anna spojrzała się na nią z wyrzutem.
Przepraszam Aniu… ale dzisiaj przejdę się sama. Oznajmiła Zosia, pocałowała Annę i Wiktora w policzek i wyszła z domu.
A ty nie musisz iść dzisiaj do pracy? Zagadnęła Anna.
Muszę muszę… miał nyć tydzień wolnego, ale nic z tego… tak szybko znalazła się nowa baza… westchnął.
Chyba nie mówisz o tym starym zniszczonym pomieszczeniu nieopodal tyłów szpitala? Zaśmiała się Anna.
Tak, właśnie o tym… jeszcze jest porządkowane, ale wiesz jaki jest Góra… praca, praca i jeszcze raz praca… nawet w takiej graciarni, potrafił wynaleźć sobie kąt na swój gabinet.
No przecież gdzieś musi grzymać swoje nagrody… zaśmiała się Anna.

***
Zosia Nie wiedziała dokąd chce iść, krążyła chwile po osiedlu, mijali ją różni ludzie, pary zakochanych, trzymających się za ręce wzbudzali w niej prawdziwe obrzydzenie.
Ej uważaj jak łazisz! Powiedział chłopak na którego dziewczynę, wpadła Zosia.
To może wy nie chodźcie całą szerokością chodnika?! Wykrzyczała.
Uspokój się dziewczyno, co ty jakaś nadpobudliwa jesteś?
Kochanie, daj spokój… niektórzy po prostu nigdy nie zaznają prawdziwej miłości. Odezwała się dziewczyna i odciągnęła chłopaka.
A co ty możesz o tym wiedzieć! Oburzyła się jeszcze bardziej Zosia.
No mogę wiedzieć to, że żaden porządny facet nie zechce takiej rozwrzeszczanej dziewuchy jak ty. Dziewczyna uśmiechnęła się złośliwie.
Zosia starała się opanować, ale coraz bardziej tamta ją prowokowała.
No co… źle mówię? Wyglądasz, jakbyś dopiero co wróciła z ostrego melanżu, nawet nie wiesz pewnie gdzie łazienka i do czego służą kosmetyki. Szydziła dalej.
Kotek… daj już spokój… niech przeprosi za szturchnięcie i po sprawie.
Ja za nic nie będę przepraszać… Zosia odwróciła się od nich.
Ach No tak przepraszać też cię nie nauczyli.
Zosia nie wytrzymała. Schyliła się i wzięła do ręki kamień leżący koło jej nogi. Rzuciła go z całej siły w dziewczynę.
Coś ty zrobiła kretynko… chłopak wzdrygnął się i spojrzał jak jego dziewczyna upada na ziemię z krwawiącą raną na głowie.
Ja… ja nie… ja nie chciałam… poczekaj… umiem udzielać pierwszej pomocy… Podeszła do nieprzytomnej, ale chłopak odepchnął ją.
Odejdź stąd! Zaraz się tobą zajmie policja…
Policja? Przestań, trzeba jej pomóc, znam się na tym, mój tata jest lekarzem…
Powiedziałem spieprzaj stąd idiotko!
Zosia wstała z ziemi i uciekła.
Halo, pogotowie, jakaś wariatka zaatakowała moją dziewczynę kamieniem….
***

W czasie gdy chłopak wzywał pogotowie, Zosia biegła przed siebie, cały czas próbowała się opanować, ale nie potrafiła. Nie chciała nikomu zrobić krzywdy, nie wiedziała czemu wzięła do ręki kamień.
Zatrzymała się przed sklepem, jedyne czego teraz chciała to zapomnieć o tym co się stało.
Z kieszeni wyciągnęła banknot pięćdziesięciozłotowy i weszła niepewnie do środka.
coś podać? Zapytała sprzedawczyni, widząc zdyszaną nastolatkę.
Tak… wódkę…
Mmhm… pół czy więcej?
Więcej…
0,7?
Tak.
Konieta podała butelkę, Zosia ją wzięła i zostawiła na ladzie pieniądze.
poczekaj, a reszta?
Już nie usłyszała, schowała butelkę za kurtkę i wybiegła ze sklepu.
Szybkim krokiem poszła do pobliskiego parku, usiadła na ławce i patrzyła się w jeden nic nie znaczący punkt.

***
21 es, dziewczyna z krwawiącą raną na głowie, ulica Studęcka 23. Jest z nią chłopak, udziela jej pomocy.
Zrozumiałem Ruda. Jak do tego doszło? Spytał Wikoktor, ruszając do karetki.
Nie wiem. Ktoś w nią rzucił kamieniem i uciekł.
Ok. Przyjąłem. A wy co tak stoicie? Wezwanie mamy, ruchy, ruchy. Pogonił stojących przed karetką Lidkę i Piotrka.
Tak jest szefie… wszystko byle nie siedzieć w tej graciarni. Powiedział Piotr i wsiadł do karetki.
Nie przesadzaj Piotrek, Górze się podoba.
Tak, nam by się podobało gdybyśmy mieli jeszcze trochę wolnego.
Piotr, nie ma tak dobrze, ktoś musi pracować. A jak się czuje Martyna?
Dobrze, już nie może się doczekać aż wróci do pracy.
No jeszcze trochę będzie musiała sobie poczekać.
Doktorze, dojeżdżamy, to chyba oni… powiedziała Lidka.
Pogotowie ratunkowe, co tu się stało? Lidka parametry, Piotr opatrz ranę.
Jakaś wariatka rzuciła w Klarę kamieniem…
wariatka mówisz… Lidka spojrzała się na chłopaka.
No wariatka… najpierw na nią wpadła a potem to… błagam zróbcie coś…
Doktorze, pacjentka nieprzytomna, na własnym oddechu. Oznajmiła Chowaniec.
Rana zaopatrzona. Dodał Piotrek.
W porządku, zabierzemy ją do szpitala, a ty powiadom jej rodziców.
Dobrze proszę pana.
A gdzie jest ta dziewczyna?
Nie wiem, kazałem jej spieprzać, chciała pomóc, mówiła że ma ojca lekarza, ale kto wie co takiej wariatce jeszcze strzeli do głowy.
Po pierwsze grzeczniej, a po drugie… ojca lekarza mówisz…
Wiktor zastanawiał się czy to przypadkiem nie chodzi o Zosię.
Wiktor, musimy jechać. Poganiał go Piotr.
Tak… już… Banach wsiadł do karetki.

***
Zosia siedziała na ławce w parku, trzymając w rękach butelkę wódki, upiła z niej parę łyków, trochę było jej niedobrze, ale nie przestawała.
Po kilkunastu minutach, butelka była pusta, a ona sama nie potrafił utrzymać równowagi. Próbowała wstać ale przewróciła się i upadła obok ławki, tłukąc butelkę i kalecząc się.
Niedaleko przechodziła starsza kobieta, zobaczyła leżącą Zosię, i podeszła do niej.
Boże jak śmierdzi… taka młoda a taka pijana… muszę coś z tym zrobić..
Halo… policja… w parku leży żulówa… proszę przyjechać i ją stąd zabrać…
Konieta rozłączyła się i usiadła na ławce obok nieprzytomnej Zosi.
Chwilę później na miejsce przyjechała policja.
Starszy sierźant Monika Zawadzka, to pani dzwoniła? Monika spojrzała się na kobietę a potem na dziewczynę.
Tak… ona tak tu leży… i śmierdzi… i zanieczyszcza powietrze…
O Boże Zosia… Monika schyliła się do dziewczyny.
Pani ją zna? Do czego to doszło by policja się z takimi zadawała…
Proszę pani, proszę się opanować… czemu nie udzieliła jej pani pomocy… przecież ona krwawi…
Pijaczce pomocy? No chyba pani zwariowała… oburzyła się kobieta.
Proszę pani… postawię pani zarzut nieudaielenia pomocy… Roman, spisz panią… Zwróciła się w stronę swojego kolegi.
Tak jest. Odpowiedział i zawlukł kobietę do radiowozu.
Zosiu… Zosiu… spójrz na mnie… Zosiu… Roman, przynieś mi apteczkę!
Monika opatrzyła krwawiącą rękę Zosi i skontaktowała się z Wiktorem, który natychmiast rzucił wszystko i przyjechał do parku.
Zośka… nic jej nie jest?
Wiktor, spokojnie. Opanowałam sytuacje, rana opatrzona, jest przytomna i… pijana…
Jakto pijana… znowu…?
Znowu? Czyli to się powtarza? Zdziwiła się zawadzka.
Niestety… Wiktor spóścił wzrok.
Wiktor… jest coś jeszcze… przed tym jak tu przyjechałam… dostałam zawiadomienie od chłopaka… że ktoś zaatakował jego dziewczynę…
No i? Banach spojrzał się na nią, wiedział co Monika chce powiedzieć.
Rysopis sprawcy pasuje do… Zosi… przykro mi…
Co zamierzasz z tym zrobić?
Zabiorę ją na komisariat, posiedzi, wytrzeźwieje i złoży zeznania…
Monika… ale Zosia jeszcze nigdy nie… Wiktor urwał…
Przykro mi, ale takie są procedury…
Nie mogę zabrać jej do domu?
Niestety nie.
Monika, proszę cię, Zosia już za dużo wycierpiała…
nie Wiktor. Naprawdę nie mogę… choćbym chciała.
Mogę pojechać z wami?
To nie jest dobry pomysł. Teraz i tak nie mógłbyś jej zobaczyć.
Monika zabrała ledwo przytomna Zosię do drugiego radiowozu, spojrzała się smutno na Wiktora i odjechała, zostawiając go załamanego w parku.

Witaj Zosiu… Powiedział młody mężczyzna wchodząc do sali.
Zosia spojrzała się na niego, ale nie odezwała się ani słowem.
Pewnie doktor Reiter mówiła ci że cię odwiedzę… Usiadł na krześle obok łóżka i wyjął z teczki czarny notes i długopis.
Nie pamiętam… Powiedziała Zosia, tak cicho że prawie nie było jej słychać.
Nic nie szkodzi… Masz prawo nie pamiętać. Przeżyłaś ostatnio trudne chwile i…
Nie dokończył, cały czas patrząc na dziewczynę.
Po co pan tu przyszedł?
Nie mów do mnie pan… Jestem Eryk… Wyciągnął rękę w jej stronę, ale szybko ją schował, bo Zosia nie miała ochoty podawać mu ręki.
I dlaczego Pan się tak na mnie patrzy… dodała po chwili i odwróciła głowę w stronę okna.
Jak już mówiłem, jestem Eryk… a nie żaden pan, przyszedłem z tobą Porozmawiać.
Ale po co? Mój Ojciec pana tu przysłał tak? Sam nie potrafi ze mną porozmawiać?
Zosiu, to nie tak, doktor Banach czuwał przy twoim łóżku przez całą noc, i chciał z tobą porozmawiać jak tylko Się obudzisz ale musiał iść…
No tak, jak zawsze praca ważniejsza. Westchnęła.
Zosiu… powiedz mi… jak ty się czujesz?
Do dupy! A jak mam się czuć! Krzyknęła.
Rozumiem… Pochylił się i zapisał coś w notesie.
Serio będziesz teraz wszystko opisywał…!
O, no widzisz, czyli przełamanie pierwszych lodów mamy już za sobą, wreszcie nie mówisz mi na pan. Eryk uśmiechnął się. Zosia nie odwzajemniła uśmiechu.
Nie będę zwierzać się jakiemuś psychiatrze…
Nie jestem psychiatrą tylko psychologiem. Poprawił ją.
Dobrze, wiemy już jak się czujesz… opowiesz mi o tym co się stało?
A jak to zrobię to znikniesz mi z oczu? I zrobisz coś bym stąd wyszła i wróciła do domu… mam już dość patrzenia jak wszyscy koło mnie skaczą…
Tego pierwszego nie mogę ci obiecać… ale nad tym drugim mogę pomyśleć.

***
Lidka przez całą noc siedziała przy Arturze, była zmęczona i ledwo widziała na oczy. Nie chciała jednak go Zostawiać na wypadek gdyby się obudził. Nie chciała by był sam.
Jest jakaś poprawa? Lidka usłyszała za sobą głos Martyny, która wjechała na wózku do sali.
Nie… dalej jest nieprzytomny… Ja tego dłużej nie wytrzymam… cały czas mam wrażenie że się nie obudzi…
Lidka, nawet nie wolno ci tak myśleć, Kubicka podjechała bliżej i położyła jej rękę na ramieniu.
Wiem… ale… to nie jest takie proste… A ty jak się czujesz? Lidka spojrzała się na nią.
No wiesz… Noga się powoli zrasta, ręka też… nie jest najgorzej… ale w karetce (w kartce xD) chyba mnie długo nie zobaczą…
Mnie też nie… Nie wracam do pracy bez Artura…
Lidka… wiesz że Góra by chciał byś tam wróciła…
Nie wrócę tam sama… wszystko będzie mi się z nim kojarzyć… jeśli on… urwała i posmutniała nagle.
Przestań tak mówić… wszyscy musimy być dobrej myśli…
Mmhm…

***
Anna stała przed salą Zosi i patrzyła na nią i Eryka. Widziała że dziewczyna o czymś mu energicznie opowiada, nie wiedziała o Czym, nie potrafiła czytać z ruchu warg… a może to I dobrze, sama nie wiedziała czy chce usłyszeć tę historię. Po chwili Eryk wyszedł z sali i stanął na przeciwko Anny.
I jak poszło? Spytała.
Było cieżko ale… chyba zdobyłem jej zaufanie… opowiedziała mi wszystko ze szczegółami i muszę To przetrawić… to co ta dziewczyna przeżyła jest… nawet nie wiem jak to opisać. O bardzo wiele obwinia. Swojego ojca… urwał.
Wiktora? Ale jak to… on nie jest niczemu winien… Zdziwiła się Anna.
Nie mogę ci za duż opowedzieć ale… ma żal do ojca, że praca w stacji jest ważniejsza niż ona.
Ale…. przecież. To kłamstwo… Wiktor poświęca jej każdą wolną chwilę…
A ile jest tych chwil? Czy wystarczająco dla dorastającej dziewczyny, wychowującej się bez matki?
Anna zamilkła i wzruszyła ramionami na znak bezradności. Wiedziała że Eryk ma rację. Wiktor kochał swoją córkę, ale nie miał dla niej tyle czasu ile ona mogła potrzebować. Starał się jakoś jej to zawsze wynagradzać… jednak nie zawsze to wychodziło… a jeszcze teraz… gdy spodziewali się dziecka…
Jedyne czego Zosia chce to… powrotu do domu… Dodał mężczyzna.
Nie jest to jeszcze możliwe, musimy ją jeszcze poobserwować…
Aniu, przecież Wiktor, znaczy doktor Banach ma tydzień wolnego… może wszystko się dobrze ułoży jak spędzą ze sobą trochę czasu…
No… może masz racje… Porozmawiam z innymi lekarzami i… z Wiktorem… Po tych słowach Anna oddaliła się.
Zosia siedziała na łóżku ze skrzyżowanymi nogami i wpatrywała się w drzwi. Nie czóła się lepiej po rozmowie z psychologiem, nie zapałała też do niego sympatą. Powiedziała mu to co on sam chciał usłyszeć, nie to co ją na prawdę boli. Wiedziała że jak będzie kłamać zdziała więcej, niż jak będzie mówić prawdę. Chciała jak najszybciej opuścić szpital, chciała jak najszybciej spotkać z Aleksem, chciała dotrzymać obietnicy jaką mu złożyła, i wiedziała że nikt ani nic nie jest w stanie jej powstrzymać.
Gdy była nieprzytomna, słyszała wszystko, słyszała słowa jakie kierował do niej ojciec, wiedziała że kocha ją nad życie, ona też go kochała… ale nie mogła znieść tego że on jest szczęśliwy z Anną a ona… a ona już nigdy nie będzie szczęśliwa z Aleksem.
Kilka minut póżniej, drzwi otworzyły się a w nich stanęła Anna.
Zosiu, słoneczko… za pół godziny przyjedzie po ciebie Tata i pojedziesz do domu.
Jak to do domu?
Doszłam do wniosku, że pobyt w szpitalu ci nie służy… w domu będziesz mieć spokój, może poczujesz się lepiej. Wiktor się tobą zajmie… ma teraz trochę wolnego czasu po… po tym jak… Nie dokończyła, spojrzała na Zosię.
No dokończ… po tym jak stacja wyleciała w powietrze…- Zosia dokończyła za nią i wstała z łóżka.
Zosiu ja… ja nie chciałam ci o tym przypominać…
Nie szkodzi… to że nikt nie będzie o tym mówić, nie zmieni tego co się stało… i nie sprawi że ja nagle o tym wszystkim zapomnę. Zosia podeszła do Ani i przytuliła ją.
Anna Objęła dziewczynę i odetchnęła z ulgą.
No widzę że wszystko powoli wraca do normy. Powiedział Wiktor który stanął w drzwiach.
Tato… Zosia puściła Anne i podbiegła do Wiktora wtulając się w niego z całą siłą.
Zosiu… kochanie… jak dobrze cię widzieć w dobrej formie…
No, wizyty Eryka działają cuda. Anna sporzała się na nich.
Ale do nas do domu też będzie przychodzić, prawda?
Tak Wiktor, codziennie przez tydzień, a potem co drugi dzień.
Po co aż tyle? Nie potrzebuje go… oburzyła się Zosia.
Zosiu… jeszcze o tym nie wiesz że go potrzebujesz, rozmowy ze specjalistą mogą ci pomuc pozbierać się po tym wszystkim…
Tato… ty mi pomożesz… ty i Anna… wiem o tym… i od razu czuje się lepiej gdy mam was przy sobie. Zosia uśmiechnęła się.
Po kilkunastu minutach byli już w domu, Zosia powoli weszła do domu i skierowała się do swojego pokoju, nie była tam bardzo długo, ostatnie miesiące spędziła z Aleksem daleko od domu. Teraz w swoim pokoju czuła się obco, nie wiedziała co ma ze sobą zrobić. Usiadła na łóżku i wzięła do ręki ramkę ze zdjęciem, na którym była ona razem z mamą i tatą. Nikomu o tym nie mówiła, ale bardzo tęskniła za matką. Wiedziała że nikt nie jest w stanie jej zastąpić. Położyła się na łóżku i zaczęła cicho płakać.
Zosiu kochanie, co się stało? Wiktor podszedł do niej i usiadł na łóżku.
Tato… ja… ja nie chcę już nikogo stracić… rozumiesz… mam dość… najpierw mama… potem ty prawie zginąłeś w tych przeklętych górach… a teraz Aleks… ja nie wytrzymam…
Zosiu… spokojnie… już nikogo nie stracisz… mama i Aleks zawsze będą przy tobie… zawsze będą w twoim sercu… tak długo jak będziesz o nich pamiętać, tak długo będą przy tobie. Wiktor objął mocno córkę, tkwili w uścisku aż do momentu gdy Zosia przestała płakać.
Słoneczko… ja muszę na chwilę wyjść… muzę jechać na policję bo są jakieś nowe dowody w sprawie teg całegowypadku… Poradzisz sobie? Może zadzwonię po kogoś by z tobą posiedział…
Nie trzeba tato… poradzę sobie, a ty idź i się nie martw. Zapewniła go.
Wiktor wyszedł z domu, mając nadzieję że Zosi nie przyjdzie nic głupiego do głowy. Ufał jej na tyle że mógł ją zostawić samą.
Zosia poczekała jeszcze chwilę, wyszła z pokoju. Nie wiedziała czego szuka, chciała znaleźć cokolwiek, co pozwoli jej zapomnieć o wszystkim. Może jakieś leki… pomyślała. Znalazła jednak coś lepszego. W salonie, podeszła do barku, otworzyła go, Wiktor i Anna nie pili dużo, więc barek był pełny przeróżnych alkoholi. Wzięła jedną butelkę i odkręciła ją.
blee… Whisky… Powiedziała z obrzydzeniem i zakręciła butelkę, odstawiła ją na miejsce i wzięła następną.
Kolejnym trunkiem, okazała się wódka. Zabrała ją do swojego pokoju.
Ona sama nigdy nie przepadała za alkoholem, ale nie raz koledzy i koleżanki w szkole mówili jej, że wódka jest dobra na wszystko i że leczy wszystkie smutki. Kiedyś, Zosia mówiła im, że nie mają racji, ale teraz miała to gdzieś, chciała spróbować czegokolwiek co będzie jej w stanie pomuc uporać się ze stratą ukochanej osoby. Nie musiała się spieszyć, wiedziała że Wiktor szybko nie wróci, miała nadzieję że sierżant Zawadzka trochę go zatrzyma. Zosia podejrzewała że ją do niego ciągnie, ale nie martwiła się o to, jej ojciec to najporządniejszej człowiek na ziemi i nigdy w życiu nie poleciał by na inną, mając u boku kobietę którą kocha. Tak Było z mamą, i tak samo teraz jest z Anną.
Zamkęła drzwi od pokoju, i otworzyła Wódkę, powąchała… i odwróciła głowę z obrzydzeniem.
Zatkała sobie nos i wzięła dużego łyka.
Zakrztusiła się, ale to ją nie powstrzymało, powtórzyła tą czynność jeszcze kilka razy. Zaczęło kręcić jej się w głowie, ale nie czuła się źle, było jej w miarę dobrze, wreszcie poczuła to czego nie czuła już dawno, ulgę i lekkość. Teraz nie myślała o niczym złym… jej głowę zajmowały wszystkie miłe wspomnienia, zaczęła śmiać się sama do siebie.
***
Na komendzie Wiktor spotkał się z Moniką, jak zwykle na powitanie pocałował ją w policzek. Dla nich takie powitanie było czymś normalnym. Byli po prostu dobrymi przyjaciółmi i nie mieli z tym problemu. Monika zaprowadziła Wiktora do pustej sali, gdzie był tylko stół i dwa krzesła.
Macie coś nowego? Zapytał.
Na razie wiemy tylko tyle, że paczka była zaadresowana do ciebie, i przyniósł ją młody kurier, paczkę zaniósł do szatni i… tyle…
A wiemy kto go wpóścił do stacji?
Tak… Martyna, stała przed stacją, zbajerował ją i pozwoliła mu wejść.
Cholera… jakbym tam był to pewnie nic by się nie stało… zabrał bym tą przeklętą paczkę do domu… albo wsaził bym ją temu kurierowi w tyłek…
i wysadziła by ciebie i twój dom w powietrze. Monika spojrzała się na niego. Widziała ile musi go kosztować, ta rozmowa.
A rozmawialiście z tym facetem co przynósł paczkę?
Tak… ale nie chciał nam powiedzieć kto go wynajął… powiedział tylko że był to jakiś mężczyzna… siedzi u nas na dołku, może niedługo zacznie gadać.
To może ja z nim sobie porozmawiam. Banach wstał i podciągnął rękawy.
To nie jest dobry pomysł. Monika podeszła do niego i złapała go za rękę.
A jak się czuje Zosia?
Dzisiaj zabrałem ją ze szpitala… ma spotkania z psychologiem… sam nie wiem co mam o tym myśleć… Westchnął ciężko.
Wiktor… Wiem że sobie z tym poradzicie… jakbym tylko mogła coś da was zrobić… Nie dokończyła bo wikor wszedł jej w słowo.
Znajdź tego kto za tym wszystkim stoi.
Dobrze, zrobię co w mojej policyjnej mocy. Zapewniła go.

Zosia leżała nieprzytomna na podłodze w swoim pokoju, obok niej, leżała do połowy pusta butelka, nie była zakręcona, jej zawartość powoli spływała na podłogę.
Zosiu… wróciłem…! Banach wszedł do domu i poczół dziwny zapach alkoholu. Pomyślał, że musiało stać się coś złego, niezastanawiając się poszedł do pokoju córki.
Zośka! Co ci strzeliło do głowy…! Zobaczył jak Zosia leży bezwładnie na mokrej od alkoholu podłodze, podszedł do niej i sprawdził oddech. Oddychała ciężko i powoli. Podniósł ją i położył na łóżko, przykrył kocem i posprzątał rozlaną wódkę. Usiadł przy niej i pogłaskał ją po głowie.
Zosiu… co ci strzeliło do głowy… przecież ty nigdy nie piłaś alkoholu… nie w takich ilościach… Nie wiem co by było gdybym cię szybko nie znalazł…
Zosia otworzyła na chwilę oczy, spojrzała na ojca, był smutny i zawiedziony jej zachowaniem.
Tato ja… prze… prze… przepraszaaaaaam… Słowa przechodziły jej z ledwością przez gardło.
Nic nie mów… śpij… porozmawiamy rano…
***
W szpitalu, Anna przyszła do sali Artura, obudziła Lidkę i kazała jej jechać do domu, by odpocząć. Chowaniec nie wykonała polecenia, powiedziała że nie zostawi go dopóki się nie obudzi.
Lekarze postanowili że Artur jest już w dobrym stanie i można go rozintubować.
Na tę wiadomość, Lidka uśmiechnęła się, miała nadzieję że już niedługo się obudzi.
Nie wiem czy da radę się po tym pozbierać… Lidka spojrzała w stronę nieprzytomnego jeszcze Góry.
Myślę, że jak tylko ktoś przy nim będzie to na pewno będzie mu łatwiej, czeka go na prawdę ciężka rehabilitacja, by wrócić do pełnej sprawności. Anna popatrzyła na Lidkę, widziała w niej nie tylko oddanego pracownika, ale też kogoś więcej, dla Artura, kogoś kto na pewno będzie go wspierać.
Mogę do niego już iść?
A nie wolisz iść do domu i się przespać?
Jakbym chciała spać to bym się położyła na drugim łóżku… Lidka nie czekając dłużej na pozwolenie weszła do środka i usiadła na swoim miejscu przy łóżku.
Mam nadzieję że już niedługo się obudzisz… Powiedziała i pocałowała go w policzek. Widząc to, Anna uśmiechnęła się i postanowiła zawdzwonić do Wiktora.
Halo, Jak tam Zosia?
Śpi… odpowiedział krótko.
Była tak zmęczona?
Nie… była po prostu aż tak pijana…
Jak to pijana? Zdziwiła się Anna.
Musiałem jechać na policję, Monika miała dla mnie coś nowego w sprawie, zostawiłem Zosię samą… a kiedy wróciłem, ona była już pijana… wypiła pół lira wódki na raz…
Anna słuchała tego z przerażeniem.
Wiktor.. ja wiedziałam, Że zabieranie jej ze szpitala było złym pomysłem. Powiedziała z powagą w głosie.
Spokojnie, jutro obudzi się z mega kacem, to już nie wpadnie na tak głupi pomysł.
No… miejmy nadzieję że masz rację.

Zosiu… jak się czujesz kochanie? Wiktor podszedł do łóżka córki.

Zosiu… proszę cię… Pogłaskał ją po głowie, ale ta nie reagowała.

Zośka… nie możesz udawać że mnie tu nie ma…

Zostaw mnie!! Krzyknęła dziewczyna i schowała się pod kołdrę.

Wiktor… daj jej spokój. Do sali weszła Anna i położyła mu dłoń na ramieniu.

Anka.. ale ona tak nie może… nie je, nie pije… odtrąca wszystkich… nawet mnie…

Spokojnie, przejdzie jej… Musimy jej tylko dać trochę czasu… Anna wyprowadziła Wiktora na korytarz.

A jak Artur?

Bez zmian… jak się wybudzi, czeka go ciężka rehabilitacja… Westchneła.

Jest silny… da radę… A będzie mówić?

Tak… myślę że tak.

No to o tyle dobrze…

A co ze stacją? Spytała Anna podchodząc do automatu z kawą.

Dostaniemy budynek zastępczy… ale dopiero za tydzień, bo muszą wszystko przygotować, także na razie mamy tydzień wolnego. Wiktor uśmiechnął się do Ani, dając jej tym samym znak że chciałby by i ona sobie wzięła wolne w szpitalu.

O nie nie… Nie ma tak dobrze, ja nie wezmę wolnego, jestem tu potrzebna…

Ach… skąd wiedziałaś co chce powiedzieć… Speszył się Banach.

Bo już cię trochę znam i twoja mina mówi wszystko. Uśmiechnęła się.

Lidka przez pół dnia wahała się czy powinna przyjść do szpitala do Artura. Bardzo przeżyła jego wypadek i bała się że już go nigdy nie zobaczy. Wreszcie wezbrała się w sobie i poszła. Chwilę stała tak przed wejściem do jego sali i wptryała się w niego.
Wejdź tam… pewnie się ucieszy jak cię… usłyszy. Za Lidką stała Anna i Wiktor.

Nie wiem czy… czy powinnam… Kobiecie trzęsł się głos.

Lidka… ty nie wiesz? Lidka którą znamy już dawno by tam siedzała i go pilnowała. Powiedziała Anna i powoli otworzyła jej drzwi do sali.

No w sumie racja… nie wiem czego ja się obawiam… Głos jej się na chwilę załamał.
Może tego… że się nigdy nie obudzi… nigdy nic nie powie i… że nigdy nie będzie chodzić… Dodała i otarła łzę ściekającą z jej policzka.

Lidka! Nie wolno ci się zastanawiać nad takimi rzeczami… Pouczył ją Wiktor, próbując przy tym się uśmiechnąć.

Lidka weszła do środka i zamknęła za sobą drzwi, chwilę jeszcze patrzyła się przez szybę na Anę i Wiktora.

Myślę że dzięki niej, Artur będzie miał siłę do walki…

Mmhm… Szkoda że ja tak nie mogę pomóc Zosi… Banach westchnął i spóściła głowę.

Porozmawiam z nią… może uda mi się coś zdziałać…

Dobrze kochanie…Wiktor pocałował ją w czoło i odszedł.

Zosia leżała nieruchomo, wsłuchiwała się w swój równomierny oddech i ciszę która panowała w jej sali. Zamknęła oczy, tylko tam mogła go jeszcze zobaczyć… tylko wtedy czuła się szczęśliwa… Nie mogła pogodzić się z tym co się stało, nie potrafiła znieść faktu, że Aleks już nigdy do niej nie przyjdzie, nigdy jej nie obejmie, nie powie jak bardzo ją kocha…
Poderwała się z łóżka i podeszła do okna. Uderzyła pięścią w szybę. Nie rozpadła się. Zaczęła nerwowo chodzić po pomieszczeniu, z jej oczu zaczęły płynąć łzy, niczym płynąca nurtem rzeka.
W swojej głowie słyszała tylko jego głos… mówił do niej, „Przyjdź do mnie”, „Już zawsze będziemy razem”… te słowa nie dawały jej spokoju… Złapała się za głowę i padła na kolana. W tym momencie do jej sali weszła Anna.

O Boże… Zosia… Podbiegła do niej, Zosia wyciągnęła rękę by ją zatrzymać. Anna stanęła, patrzyła się na nią z przerażeniem.

Zosiu… to ja… Ania… spokojnie… nie chcę zrobić ci krzywdy…

Odejdż…!!! Wykrzyczała dziewczyna i położyła się na ziemi, zakrywając głowę rękoma.

Anna wyszła z sali, poszła po leki uspokajające i zadzwoniła po Wiktora, który przyszedł tak szybko jak to możliwe.

Co się dzieje? Zapytał zdyszany, wchodząc do szpitala. Przy wejściu stała Anna, kończyła palić papierosa.

Anka! W twoim stanie nie możesz palić… jesteś w ciąży… zapomniałaś?!

Wiktor… jakbyś widział to samo co ja. To… też byś musiał zapalić… Spojrzała na niego, w jej oczach dało się zobaczyć przerażenie.

Coś z Zosią?

Tak… Musiałam jej podać leki uspokajające… trzymały ją trzy pielęgniarki… zachowywała się jak… jak nie ona… jak opętana…

O Boże… Moja biedna córeczka… wiedziałem że mocno przeżyje śmierć Aleksa ale że aż tak… Wiktor podrapał się po głowie i wziął od Anny papierosa. Zaciągnął się i wypuścił dym ku górze.

Chyba powinienem ją zabrać do domu…

Nie ma takiej opcji… Zareagowała od razu Anna.

Ale w domu będę miał ją cały czas na oku… a tutaj nie zawsze ktoś przy niej siedzi… Starał się wytłumaczyć jej Banach.
***
Co z nią teraz?

Nie wiem, doktor Reiter powiedziała że będzie spała jeszcze kilka godzin…

Dobrze, w takim razie nie musimy tu siedzieć… Zostawmy to tutaj, nie chce mi się co chwila do niej latać z lekami uspokajającymi…

No w sumie masz rację.

Po tych słowach dwie pielęgniarki opuściły salę Zosi, zostawiając na stoliku strzykawkę i leki.

Po jakimś czasie Zosia obudziła się, podniosła się powoli i rozejrzała, była sama. Gdy spała, spotkała się z Aleksem, przyżekła mu, że wkrótce do niego dołączy.
Wstała i podeszła do stolika. Spostrzegła leki, wzięła je do ręki, zastanawiała się jak może ich użyć. Wróciła do łóżka, nabiła jedną strzykawkę i wbiiła sobie w rękę, opróżniając ją całą. Lekko zakręciło jej się w głowie, ale na tym nie poprzestała. Zrobiła to ponownie… i ponownie… Za trzecim razem, jęknęła z bólu. Wyrwała igłę z ręki i rzuciła Strzykawkę na podłogę. Sama, z ledwością położyła się na łóżku i okryła niezdarnie kocem. Miała Nadzieję że to co zrobiła pozwoli się jej spotkać z ukochanym.

Anna podążała korytarzem, rozglądając się po salach. Stanęła przed dyżurką pielęgniarek i sporzała się na kobiety, które w spokoju Piły sobie kawę.

Jak tam Zosia Banach? Spytała a dwie pielęgniarki spojrzały się na siebie.

Śpi… Powiedziała jedna niepewnie.

Jeszcze? Przecież dawka leków nie była tak mocna by spała do tej pory… Anna zrobiła się jeszcze bardziej podejżliwa.

No śpi… Zostawiłyśmy u niej leki i do tej pory śpi… Powiedziała druga z kobiet.
Jakto zostawiłycie u niej leki! Oszalałyście?! Anka krzyknęła i pobiegła ile sił w nogach do Zosi.
Wbiegła do sali a za nią inni lekarze i pielęgniarki, wcześniej zaalarmowani.

Zosia… Zosia… Obudź się… Anna patrzyła się na nią, nie widziała niczego podejrzanego.

Pani doktor… mamy problem… Oznajmiła pielęgniarka i wskazała na leżącą na ziemi strzykawkę i połamaną igłę.

Jasna cholera… ile tego wzięła…?

Trzy ampułki są puste…

jak mogłam do tego dopuścić… Wiktor mnie zabije… Powiedziała po cichu i zaczęła badać nieprzytomną Zosię.

Nie oddycha…!! Krzyknęła i przystąpiła do reanimacji.

Po kilku próbach reanimacji, oddech wrócił, tętno było słabo wyczówalne ale jej życiu nie zagrażało już niebezpieczeństwo… najbliższe kilka godzin było teraz najważniejsze. Najważniejsze było teraz też to by o wszystkim dowiedział się wiktor.
Znowu zadzwoniła po niego i znowu przyszedł jak najszybciej mógł.
Anka… Co tym razem…

Wiktor… ja… ja… Przepraszam… Ania rozpłakała się.

Co się stało… Wiktor złapał ją za ramiona i przyciągnął do siebie.

Wiktor… Zo… Zosia… ja… ja nie… niedopilnowałam… pielęgniaaarek i… zostawiły u niej leki… w sali… Anka płakała coraz mocniej.

Powiedz, błagam… powiedz… że nic się jej nie stało…!

Reiter milczała, powstrzymując płacz.

Anka do cholery…!

Miała zapaść… Wykrztusiła szybko i wyrwała się Wiktorowi. Odwróciła się i złapała za brzuch.

Aniu… ja… przepraszam… nie powinienem tak impulsywnie reagować… Przytulił ją delikatnie i pocałował w ucho.

Nie Wiktor, to ja przepraszam… że nie upilnowałam Zosi… Mówiła z lekkim trudem, brzuch ją bolał, ale w ramionach Wiktora czuła ukojenie.

Kochanie… idź odpocznij a ja do niej zajrzę… Powiedział wypuszczając ją z objęć.

Dobrze… tylko nie siedź Za długo… na razie i tak się nie powinna obudzić… a potem… Anna spóściła wzrok.
A potem będę musiała umówić jej wizytę u psychologa…Dodała.

Po co…

Wiktor… znasz procedury… Rzuciła i poszła. Banach powoli wchodził do sali Zosi. Leżała na łóżku podłączona kolorowymi kabelkami do monitora.
Usiadł na krześle złapał ją delikatnie za rękę.
Zosiu kochanie… dlaczego to zrobiłaś… dlaczego chciałaś mnie zostawić… mnie, Anie… Gdybyś umarła… cały mój świat by się zawalił… Obudź się… Proszę… Obiecuję, że nie zostaniesz z tym sama… ze wszystkim sobie poradzimy… razem… tylko… tylko mnie nie zostawiaj…
Wiktor położył głowę na ramieniu córki, płacząc z bezradności powoli zasypiał.

Piotrek cały czas siedział u Martyny, Kubicka czuła się już znacznie lepiej i niedługo będzie mogła opuścić szpital.
Piotruś, a co powiedział Góra na to że nie ma cię dzisiaj na durzuże?
Nic… powiedziałem mu że jestem chory, bo pewnie inaczej by mi nie dał dnia wolnego, a ja muszę tu z tobą zostać i cię pilnować. Powiedział i pocałował ją w czoło.
Ale mnie nie trzeba pilnować… przecież nic nie zrobię z nogą i ręką w gipsie… Westchnęła.
No nie wiem… znając ciebie to… hmmm… Uśmiechnął się, gdy do sali węzła Anna.
No i jak tam się czujesz? Spytała Martynę, ale spojrzała się na siedzącego obok Piotrka.
Całkiem nieźle ale… no wiesz… wolałabym siedziieć w domu…
Nie da rady… w domu też ktośmusi się tobą zajmować, niestety w tym przypadku nie jesteś samowystarczalna. Zaśiała się Anna.
Piotrek… A ty nie jesteś przypadkiem chory… Góra coś wspominał…
No oczywiście że jestem… na Wieczną miłość Pani Doktor Anna spojrzała się na niego ciepło i wyszła z sali.
Piotruś… a Wiktor już znalazł tą paczkę?
Jaką paczkę? Zdziwił się.
No tą co… a bo ty nie wiesz.. jak byłam na ciebie wściekła to do stacji jakiś młody i przystojny kurier przyniósł paczkę da Wiktora…
Mam… młody i przystojny tak…?
Oj tam no… Przystojniejszy od ciebie nie jest na pewno Haha.
No ale nie wiem nic o żadnej paczce… Wiktor chyba też nic nie wie… Piotrek wzruszył ramionami.
W stacji, Wiktor przygotowywał się do dyżuru, dzisiaj jeździł z Lidką i Adamem.
Siedział w szatni i miał zadzwonić do Ani, gdy nagle na wyświetlaczu jego telefonu pojawiło się zdjęcie Martyny.
Tak, Martyna/
Doktorze bo… ja zapomniałam o czymś powiedzieć…
Co się stało? Jak ty si w ogóle czujesz?
Ja, dobrze, tylko Anna nie chce mnie wypuścić do domu.
No i bardzo dobrze. Wiktor uśmiechnął się.
Dzięki… wiedziałam że na Doktora zawsze mogę liczyć… Jak tam paczka? Pytała, myślała że Banach już ją znalazł.
Jaka paczka?
Ostatnio, kurier przyniósł jakąś paczkę… nie wiem czemu tu a nie do domu no ale nie miałam siły w to wnikać…
No ok, i gdzie ona jest? Zaciekawił się.
Nie wiem, chyba gdzieś w szatni…
Ok poszukam. Po tych słowach Banah rozłączył się i zaczął szukać tej tajemniczej przesyłki. Otwierał kolejne szafki aż wreszcie natknął się na niewielki brązowy karton, z jego imieniem i nazwiskiem.
Hmm… ciekawe co jest w środku…
Doktorze… dzwoniła do mnie Zosia… bo pan jak zwykle ma zajęte, powiedziała że wpadną razem z Aleksem za jakąś godzinę do stacji. Powiedziała Lidka zza jego pleców.
Jasne… Wiktor odchrząknął i podniósł wzrok. Z Zosią nie widział się już jakiś czas, zaniedbał ją, odkąd Anna jest w ciąży. Nie wiedział czy jego ukochana córeczka jest na niego zła… czy jednak go rozumie. Nie wiedział też, jak układa jej się z Aleksem, jedyne co wiedział to to co mówiła mu Martyna i Piotr, bo oni z nią rozmawiali.
Doktorze mamy wezwanie… Adam pojawił się znikąd.
Co tym razem?
Nie wiem, Ruda niewiele mówiła… Osikowa 16, Podobno jakie dziecko siedzi na drzewie i nie może zejść… tyle wiem.
To nie mogą wzwać straży… A nie ważne… jedziemy… Wiktor wzruszył ramionami i poszedł do karetki. Kiedy jechali do wezwania, w stacji pojawili się Zosia i Aleks. Weszli do środka ale nie zastali nikogo.
Widzisz… tak jest zawsze… po prostu zawsze… jak tylko chce się z nim spotkać to po pierwsze nie odbiera a po drugie… nawet nie raczy tu czekać… Powiedziała zawiedziona Zosia.
Ale kochanie, twój tata jest lekarzem… pewnie pojechał do jakiegoś wezwania… Tłumaczył jej Aleks.
Jaaasne… nie tłumacz go… Zawsze wszystko w jego życiu było ważniejsze niż ja… wiesz… teraz Ania jest w ciąży… i to ona jest najważniejsza…
Och, ktoś tu jest zazdrosny… Objął ją i pocałował.
Pamiętaj że jesteś jedyną i najważniejszą kobietą w moim życiu, i nigdy przenigdy się to nie zmieni.
Taka… pamiętam…
A co to za przytulanki w stacji… Stanął obok nich Góra
Dzień doktorze… Przepraszam… myślałam że jest Tata…
No nie… nie ma, pojechał na wezwanie. Oznajmił.
Chodźmy do domu Zosiu, przyjdziemy późnej… Zaproponoał Aleks.
W porządku. Westchnęła ciężko i skierowała sę w stronę wyjścia.
Zośka, czekaj… Zatrzymał ją Artur i podał jej brązowe pudełko.
To jakaś przesyłk dla Wiktora, jest tak roztrzepany że zapomniał jej zabrać do domu…
A co jest w środku… Zaciekawiła się Zosia i potrząsnęła paczką.
Wstrząs był tak mocny, że boma która była w środku, zaczęła się uaktywniać.
To chyba jakiś zegarek… Powiedziała, przykładając paczkę do ucha.
No… może nie będzie się spóźniać wreszcie do pracy… Zażartował Artur.
No teraz będąmieć dziecko więc i tak będzie mało spał. Podchwycił Aleks.
Dobrze… Zabierzemy tą paczkę do domu, może to będzie jakiś pretekst by nas wreszcie odwiedził. Westchnęła i spojrzała się na paczkę, tóra tykał coraz szybciej i coraz głośniej.
Dobra dzieciaki… ja idę sprawdzić czy Strzelecki umył karetki a wy… do domu. Góra powoli wychodził ze stacji
Doktorze… coś z tym budzikiem jest nie tak… zosia podała mu paczkę. Artur patrzył się na niąprzez chwilę.
O cholera… To bo… bo… Boooomba…!!!! Krzyknął… ale było już za późno… Wybuch był tak duży, że po stacji został sam gruz, Trzy nieprzytomne ciała Zosi, Aleksa i Artura, leżały porozrzucane w promieniu kilku mtrów od miejsca wybuchu.
***
Wiktor, Adam i Lidka wracali z wezwana, okazało się, że zostali wezwani do ściągnięcia z drzewa… Kota imieniem Tosiek.
Ja nie wiem co ludzie mają w głowie… Oburzył się Adam.
Adaś spokojnie, możesz się przynajmniej szczycić tym, że nie tylko umiesz ratować ludzi ale też zwierzęta. Zaśmiałasię Lidka.
Nie dzięki, to ja już wolę zostaćpiekarzem… niż ratownikiem zwierząt…
To muszę poddać Basi pomysł żeby kupiła wam kota.
Lidka… Po moim trupie…
Dzieciaki… możecie przestać… Adam patrzył byś na drogę…Wiktor czuł jakiś dziwny niepokój.
Doktorze, wszystko w porządku? Spytała się zatroskana Lidka.
Nie wiem… Powiedział. I spojrzał przed siebie.
Skąd ten dym… Zdziwił się Wiktor.
Nie… nie wiem… Adam zatrzymał karetkę i wszyscy biegiem wysiedli.
Nie możecie tam iść… Na ich drodze stanęło dwóch policjantów.
Ale… co się stało… my tu pracujemy…
To już czas przeszły doktorze, wasza stacja… już nie istnieje… Policjant spojrzał się na niego z przejęciem w głosie.
Jakto nie istnieje… Wtrąciła się Lidka.
Z zeznań młodej dziewczyny wynika że nastąpił wybuch bomby, która miała być dla nijakiego Wiktora Banacha… jej ojca.
Co do cholery! Zosia… Zosia tu jest… Przepuść mnie człowieku…! Wiktor zaczął przepychać się przez funkcjonariuszy.
Co tu się dzieje… Co wy robicie… przepuście go…! Krzyknęła Zawadzka, kiedy dojrzała że Wiktor chce się dostać na miejsce wypadku.
Na pewno pani sierżant?
Czy ja mówię niejasno? Monika podeszła do Wiktora i złapała go za ramię.
Wiktor… To był zaplanowany wypadek… z zeznań Martyny wynika że ta paczka tu już jakiś czas leżała…
Wiem… co z Zosią? Co ona tu robiła?
Banach mówił trzęsącym się głosem.
Wiktor… to była paczka da ciebie… ktoś chciał cię zabić… rozumiesz…
Monika, nie obchodzi mnie to! Gdzie Zosia…
Chodź, zaprowadzę cię do niej… Westchnęła i zabrała go do Zosi.
Monika! Stój!… co to… co do cholery… Kto…
Zatrzymał ją i stanął niedaleko czarnego worka na zwłoki, który właśnie został zapięty przez ratowników.
Wiktor… Ja… nie wiem jak ci to…
Monika mów… czy w stacji oprócz Zosi był ktoś je… Wiktor Urwał, bo zdał sobie sprawę że Zosia miała przyjechać z Aleksem.
Czy to Aleks? Zapytał trzęsącym głosem.
T…tak… Przykro mi… Zosia jeszcze nie wie… Był jeszcze Artur…
Co z Górą?
Jest nieprzytomny… ma popalone kończyny i gardło… Chyba to on trzymał bombę.
Jak to się stało że Atrur żyje a… Aleks… nie…
Aleks leciał i uderzył głową o beton… nie było dla niego szans.
Wiktor podszedł do Zosi, która siedziała oszołomiona w karetce.
Zosiu, kochanie… Objął ją ramieniem i mocno przytulił.
T… Tato… to było… takie straszne… Tak się bałam…
Wiem kochanie… Dobrze że nic ci nie jest… Nieprzeżyłbym tego.
A co z Aleksem i Doktorem Górą?
Zosiu… Wiktor spojrzał się na nią ze smutkiem w oczach.
Tato Proszę… powiedz mi nawet najgorszą prawdę…
Artur jest w ciężkim stanie, zabierają go do szpitala… A… Aleks… on… Zosiu… Wiem jak bardzo go kochałaś… ale… Aleks nie żyje… Z oczu Wiktora po tych słowach popłynęły łzy.
Tato… to… to nie możliwe… Zosia przytuliła się do Wiktora i zaczęła płakać.
Podamy córce leki na uspokojenie i zabierzemy ją do szpitala. Oznajmił ratownik medyczny stojący za plecami Banacha.
D… Dobrze… Proszę w szpitalu, oddaćją opiekę doktor Reiter…
Wiktor zostawił Zosię i podszedł do Lidki i Adama.
Co się tam stało? Zapytał Adam.
Aleks… nie żyje…
A zosia? Lidka wzdrygnęła się.
Zosia jest w szoku ale… wyjdzi z tego… Westchnął ciężko.
Był tam ktoś jeszcze… Zaczął mówić patrząc to na Lidkę to na Adama.
Kto? Zapytali zgodzie.
A… Artur…
Co!! Wrzasnęła Lidka i już chciała tam biec.
Lidka, nie możesz tam iść… zabierają go do szpitala…
W… W jakim jest stanie?
Lidka… nie będę cię oszukiwać … jest w ciężkim stanie… Nie wiadomo czy przeżyje drogę do szpitala…
Lidka słysząc to zemdlała na rękach Wiktora…,